ETERNAL ANGEL (NL+E)

Salva Moreno, alias Psicodreamics, is geen nieuweling in het vak, want Eternal Angel is al zijn vijfde album. Zijn debuutalbum Eamalas dateert uit 1990. Gebruik makend van etnische percussie-instrumenten creëert Moreno muziek, geïnspireerd op dromen en fantasieën. Het titelnummer is een langzaam orkestraal stuk dat wat aan de beginjaren van Jean-Michel Jarre doet denken met uitzondering van de dame die wat galmende mededelingen doet. Descensus Averni kent een mooie opbouw. Het opent met enkele atmosferische klanken en etnische percussie, waarna een kabbelende sequence met het geluid van een xylofoon het dreigende karakter wat afzwakt. Moreno’s synthesizers produceren allerhande koorklanken over licht orkestrale tapijtjes, waarna het geheel wat krachtiger wordt naar het einde. Je hoort opnieuw gedragen akkoorden in A Heaven In Your Eyes, waarna kosmische geluiden je laten wegdromen. Azrael Tear heeft een lieflijk begin, waarna de bijna als zangstemmen klinkende synths afwisselen met synthblazers. De sterk vervormde stem had van mij achterwege mogen blijven, maar de intrede van de percussie is aardig. Klanktapijten aangevuld met onder meer panfluittonen en wat huilende en blaffende honden zorgen voor een aparte, maar rustgevende, bijna Pink Floyd-achtige sfeer die wordt vastgehouden in On The Shore Of Hell. In het laatste deel is er meer dreiging voordat het nummer in ijle schoonheid wegsterft. De stemmetjes en de percussie komen terug in Die Sweet For An Angel, waarna opnieuw de prachtige muziek wat aan Jarre doet denken. Moreno’s stem die in het Spaans het nodige vertelt voegt mijns inziens weinig toe. Een bijna populaire deun van ‘orkest, koortje en gitaar', later verrijkt met meer klanken, wordt opgebouwd naar een climax in Cherubin Dance en langzaam weer afgebouwd met hetzelfde aansprekende thema. Labyrinth Of Seduction wordt gedomineerd door een langzame percussie waaroverheen klanktapijten te horen zijn en een variatie van sequences met het geluid van tikken tegen flessen. Begeleid door lichte orkestraties speelt de piano met een mooie, niet te wilde melodie een hoofdrol. Dits is een van mijn favoriete tracks. Het zeer orkestraal en gedragen slotstuk heet Eternal Ending, waarbij koorgeluiden in veel varianten in de verte aan Vangelis doen denken. De bonustrack Lycantrophe 2001 is met het dansritme en de vervormde stemmetjes geschikt voor de dansvloer, maar het valt een beetje uit de toon bij het veel rustiger karakter van het album. Het geeft overigens wel aan dat Moreno van meerdere markten thuis is. Dat blijkt ook uit alle hoesontwerpen die eveneens van hemzelf afkomstig zijn. Ik ben zeer benieuwd naar zijn komende album dat Theatre Des Vampires zal gaan heten.

ENGLISH:

Salva Moreno, alias Psicodreamics, is not a newcomer in the electronic music (EM) scene. Eternal Angel is already is fifth album; his first album Eamalas dates from 1990. Using ethnic percussion instruments as part of his aural design, Moreno creates music that is inspired by dreams and fantasies. Although Azhdark Passion, the successor to this album, was released some time ago, all the same now a review of Eternal Angel. The title track is a slow, orchestral piece that slightly reminds me of one of the early Jean-Michel Jarre, except for the waffling lady with her echoing announcements. In Descensus Averni we see a fine build-up of the music. It opens with a few atmospherical sounds, followed by some ethnic percussion sounds, and after these, a rippling sequence sounding like a xylophone that somewhat weakens the menacing character of the piece. Over thin orchestral tapestries, Moreno’s synthesizers generate many variants of choir sounds, after which the whole becomes a bit more forceful right up to the end. After again starting with vehement chords in A Heaven In Your Eyes, the cosmic sounds take you entirely into a dream. Azrael Tear has a very sweet beginning followed by synths that almost sound like singing voices alternating with brass band sounds. For me, the heavily distorted voice could have been omitted, but the introduction of the percussion is nice. Sound carpets enhanced with, among others, panpipe tones and some howling dogs result in distinctive, yet restful and almost Pink Floyd-like atmospheres that are to some degree retained in On The Shore Of Hell. In the last part we hear more menacing sounds before the track fades out in a tenuous beauty. The little voices and the percussion return in Die For A Sweet Angel and again, the splendid music slightly reminds me of Jarre. In my opinion, Moreno’s narrations in Spanish add little to the pieces. Later on an almost popular medley of orchestra, choir and guitar enriched with other sounds, is built up into a climax in Cherubin Dance, ultimately to be reduced using the same appealing theme. Labyrinth Of Seduction is dominated by slow percussion rhythms that are topped with sound tapestries and variations of sequences. It also contains a sound that is like the tapping on numerous bottles. Accompanied by a light orchestral background, the piano takes the lead part with a beautiful, but not too fierce melody; it is one of my favorite tracks. The concluding piece Eternal Ending is very orchestral and the many and various choir sounds remotely remind me of Vangelis. The bonus track Lycanthrope 2001 is suited for the dance floor due to its dance rhythms and the distorted little voices. It is a bit out of character with the quieter pieces in the rest of the album. However, it clearly demonstrates that Moreno is an allround musician. By the way, his  abilities extend to the design of the sleeves of his albums. I am very curious about his next album, which will be entitled Theatre Des Vampiers.