EPIPATH & OCULAR

De Zweed Andi Kravljaca is primair gitarist. Dat heeft hij bereikt door onophoudelijk te blijven oefenen, toonladders te spelen en zich uiteindelijk op te werken naar een niveau van bijvoorbeeld landgenoot Yngwie Malmsteen. Daarnaast heeft hij zich ook het bespelen van toetsen en basgitaar eigen gemaakt. Zijn droom om eigen werk uit te brengen begon met de ep Ocular, die nu samen met de tweede ep Epipath is samengevoegd. Het geheel is verpakt als cd in een videocassette met sticker en plectrum en wat achtergrondinformatie over het ontstaan van de diverse nummers. De man schreef, speelde en produceerde nagenoeg alle muziek zelf en dat is op zich al een knappe prestatie. Op zijn techniek is weinig tot niets aan te merken maar je moet wel van ‘shredden’ houden. Hoewel de synths en de symfonische introotjes heel vaak herinneren aan de synthipop uit de jaren tachtig, is het vinnige gitaarspel wel even wennen. De genoemde rustige stukjes en de intro’s zijn werkelijk schitterend, evenals de remix van openingstrack Ingress, maar daartegenover staat een haast ontembare drang om de indrukwekkende resultaten van zijn talloze oefensessies wereldkundig te maken. De vijftig minuten instrumentale metal is verdeeld over twaalf tracks, waarvan er twee een remix zijn. Zoals in de regel bij shredders gaat het melodieuze aspect helaas vaak verloren in de brij van onnavolgbare solo’s. De melodietjes zijn op zich best aardig en staan dichter bij popmuziek dan de muziek van Malmsteen, die zich vaak laat inspireren door klassieke stukken. Je zou de muziek ook kunnen omschrijven als een ‘over de top metal variant’ van een artiest als Maxxess. Dat Kravljaca veel in zijn mars heeft, wordt wel duidelijk maar of hij met deze muziek een groot publiek zal bereiken, waag ik te betwijfelen. Sommige stukjes zijn erg mooi, de muziek is knap gespeeld en het is een aardige combinatie met de synthipop, maar bij tijd en wijle is het gebodene wel erg vermoeiend.