THE EDGE OF INFINITY

Frontiers Records werpt zich zo langzamerhand op als de platenmaatschappij voor hoogstaande AOR en melodieuze rockmuziek, maar klaarblijkelijk verbreden ze dat spectrum nog, want met The Edge Of Infinity levert Lunatica, de Zwitserse evenknie van Evanesence, het derde album af. Zangeres Andrea Dätwyler zet met haar band weer een duidelijke stap voorwaarts. Op het nieuwe album passeren melodieuze rocksongs met onmiskenbaar progressieve trekjes en daarbij behorende orkestraties de revue. De songs doen onmiddellijk denken aan muziek die ook bands als Visions Of Atlantis, Epica en Lacuna Coil maken. De niet al te gecompliceerde, lieflijke zang zonder sopraan, de pakkende melodielijnen, zoals in de meezinger Who You Are en de volle achtergrondkoortjes, zorgen voor een zeer smakelijke, zij het niet originele ‘hap’. Als dan ook nog gastrollen zijn weggelegd voor John Payne (GPS, ex-Asia), Dieter Meier (Yello) en Oliver Hartman (Avantasia), dan weet de lezer dat we het hier niet met een ééndagsvlieg van doen hebben. De mierzoete ballad The Power Of Love ligt weliswaar voor de hand, maar klinkt desalniettemin verrekte mooi. De zang doet denken aan Candice Night (Blackmore's Night) in één van haar betere songs. Lunatica moet het dus vooral hebben van pakkende songs met een stuwende bas en gedoseerde dubbele basdrums en niet zozeer van gitaar- ot toetsensolo’s of uitgesponnen moeilijke passages. Natuurlijk is de bijdrage van het producersteam Miro en Sascha Paeth duidelijk te horen. Verder geeft een lange track als Emocean wel aan dat Lunatica tot meer in staat is dan alleen maar pakkende compacte songs te schrijven. Deze track staat overigens in twee versies op het album, waarvan één met Oliver Hartmann.

The Edge Of Infinity van Lunatica is een zeer volwassen en melodieus album dat gehoord mag worden. Het wekt de indruk dat we van deze Zwitserse band nog veel meer zullen gaan horen.