DIMENSION UNIVERSE (NL+E)

Ruim drie jaar na zijn debuut-cd New Horizon is nu Dimension Universe verschenen van het Duitse duo Thorsten Sudler-Mainz (toetsen, composities) en Thorsten Rentsch (toetsen, gitaar) onder de naam Art Of Infinity. De acht tracks behoren niet tot de pure elektronische muziek (EM), maar ze bevatten wel veel EM-elementen naast progressive art-invloeden. De productie is kraakhelder en neigt naar perfectie, hetgeen bijna logisch is als je weet dat Rentsch onder anderen met Eric Woolfson (The Alan Parsons Project) heeft samengewerkt. Naast de muzikale invloeden van datzelfde project en van Rick Wright (Pink Floyd) bepalen de gesproken teksten, de vrouwelijke koortjes en zelfs echte zang een sfeer die niet puur EM is. Daar waar de zweverige, instrumentale stukken met orkestraties, piano, akoestische en elektrische gitaar fabelachtig mooi klinken, doen de koortjes en vooral zo’n populair drum ‘n’ bassdeuntje als Cosmic Rain enigszins afbreuk aan de kwaliteit van het gebodene, terwijl veel luisteraars ook de saxofoon niet erg zullen kunnen waarderen, zoals je die kunt horen in het jazzy, ruim veertien minuten lange Drift Upon The Sky”. Lightyears is een kort kosmisch stukje, gevolgd door Planet Dawn dat schitterend in zweverige Pink Floyd-stijl begint maar voor mijn gevoel wordt verpest door de toegevoegde stemmen en koortjes. Het bijna twaalf minuten lange slotstuk Trimelar Starflight begint zeer elektronisch in de gedegen jarentachtigstijl van Tangerine Dream, maar de hoofdrol voor de saxofoon transformeert de sfeer naar soft-jazz, terwijl de daaropvolgende melodielijnen en koortjes aan namen als Gandalf, Shanti en zelfs Mike Oldfield doen denken. De fenomenale productie en de bekoorlijke instrumentale passages redden dit album van de grijze middenmoot, maar een topper is het voor mij helaas niet!

ENGLISH:

Some three years after their debut New Horizon, the duo made consisting of Thorsten Sudler-Mainz (keyboards) and Thorsten Rentsch (keyboards, guitar) recorded the new album Dimension Universe under the name Art Of Infinity. The eight tracks cannot be classified as pure electronic music (EM), but there are a lot of EM-elements present, alongside the progressive art ingredients. The production is immaculate and verges on perfection; this is hardly surprising considering the fact that on the new album Rentsch has collaborated with Eric Woolfson (The Alan Parsons Project) to name but one. Beside musical influences of the aforementioned Alan Parsons Project and Rick Wright (Pink Floyd), it’s the spoken word passages by the two gentlemen and the female voice - background or lead - that somewhat account for the non-pure EM atmosphere here. And even though the floating instrumental parts - the orchestrations, piano, acoustic and electric guitar - have a fabulously beautiful ring to them, the vocals and especially the popular drum’n’bass ditty that is Cosmic Rain spoil the quality effect of everything that is offered. A lot of people will also find it difficult to appreciate the saxophone segments, e.g. the jazzy solos in Drift Upon The Sky, that lasts almost fourteen minutes. Lightyears is a short cosmic track, followed by Planet Dawn, that begins in a floating Pink Floyd-style, but is quickly spoiled, in my opinion, by the vocals and choruses I mentioned earlier. The finale Trimelar Starflight, that lasts nearly twelve minutes, opens in a very electronic, unadulterated eighties style of Tangerine Dream, but the saxophone’s leading role here changes the mood to the soft jazz realms; the subsequent melodies and choruses bring to mind names like Gandalf, Shanti and even Mike Oldfield. The phenomenal production and the appealing instrumental passages save this album from sinking below par, but personally, I don’t consider this to be a cracker!