THE CROWN OF CREATION

The Divine Tree (2007), het vorige album van het Noorse gezelschap Lucifer Was, is kennelijk nooit op de redactie van iO Pages aangekomen, want ik kan in de index geen recensie vinden. Deze band, opgericht in 1970 (!), is zwaar beïnvloed door Black Sabbath en Jethro Tull, zoals goed te horen is in de stevige opening. Het nieuwe album The Crown Of Creation, waarop de band samenwerkt met een orkest, een fluitist en een violist, is klaarblijkelijk wél progressief genoeg om er een kopie van naar iO Pages te sturen. Ik ben daar niet rouwig om, want er valt genoeg te genieten op dit album dat zeer gevarieerde muziek bevat met uitstekende zang van Jon Ruder en zangeres Deb Girnius - overigens ook een begenadigd soloartieste - met elementen van de vroege 'progrock meets hardrock', maar dan afgewisseld met klassiek getinte stukjes en zelfs veel emotionele fragmentjes die je eerder in een musical zou verwachten. Voorbeelden daarvan zijn de melancholieke nummers Unformed And Void en Try Me, die mij aan de rockopera Nostradamus (2005) van Kayak doen denken. Wonderbaarlijk hoe de band de goede productie, de Mellotron en het Black Sabbath-achtige gitaargeluid tot een smaakvol geheel aaneen heeft weten te smeden, terwijl vooral de fluit, maar ook de viool er lustig op los soleren. De klassieke stukjes van alleen het orkest zijn vaak kort, melodieus en soms wat dreigend. Heel af en toe hoor ik een stukje Kansas van Always Never The Same (1998) doorklinken. In Beggar's Bowl zit een thema verwerkt dat uit de muziek van een James Bond-film lijkt te komen. Voor mij is de mooiste track echter het titelstuk: langzame statige, wat bluesy muziek met orkest en wederom voortreffelijke zang. In Cabris Sans Cornes zijn zowaar wat Keltische invloeden te horen en uitstekend instrumentaal werk verrijkt met wat koorzang. De vijftien nummers die ruim 46 minuten duren, zijn zeker een aanbeveling waard om te beluisteren op de website van de band. Laat je eens verrassen!