CONCERTO FOR GROUP AND ORCHESTRA

Midden jaren zestig was er een explosie van creativiteit en ontstonden er verschillende stromingen in de popmuziek. Volksmuziek, blues, jazz en vooral klassieke muziek  werden rijkelijk geïncorporeerd in wat later hardrock, symfonische rock en progressieve rock zou gaan heten. Jon Lord, een van de aartsvaders van het hardrockgenre, had ook een zwak voor klassiek en hij droomde al vroeg in zijn carrière van een combinatie van rockband en klassiek orkest. Als een van de eerste rockmuzikanten speelde hij het in 1969 klaar om zijn muziek opgenomen te krijgen met een heus symfonieorkest. Het was een concertregistratie en de zangpartijen waren zo'n beetje het debuut van Ian Gillan die net Rod Evans had vervangen. Dankzij de noeste arbeid van landgenoot Marco de Goeij, die alle partijen op basis van de eerdere concertregistratie opnieuw uitschreef, kon Lord zijn droom ten uitvoer brengen: het verwezenlijken van de ultieme studioversie. Lord heeft het eindresultaat waarschijnlijk niet meer gehoord, maar wel het genoegen gesmaakt om te sterven (16 juli 2012) in de wetenschap dat deze muzikale erfenis het daglicht zou zien. Voor de fans die het concert uit 1969 of de latere uitvoering van Deep Purple met orkest uit 1999 kennen, is deze uitvoering  - met uitzondering van de bijdragen van zangers en solisten - nagenoeg hetzelfde. Voor hen die dit werkstuk niet kennen, is Concerto For Group And Orchestra zeker een openbaring, want men wisselt klassieke passages af met stevige rock. De passages waarin zowel de band als het orkest te horen zijn, zijn gering in aantal en met name te vinden in het eerste van de in totaal drie delen. In de groepspassages vormen orgel en gitaar de hoofdmoot. Het laatste stukje doet eigenlijk meer denken aan de muziek bij een oude Jame Bond-film dan aan (neo)klassieke muziek, in tegenstelling tot de andere delen. Namen als Joe Bonamassa, Bruce Dickinson, Steve Morse en Guy Pratt spreken tot de verbeelding als het erom gaat de soms wat bluesy rockpassages nieuw leven in te blazen. Er is sprake van opvallende harmonie tussen klassieke muziek, gespeeld door het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra onder leiding van dirigent Paul Mann, en rockmuziek, terwijl de contrasten toch erg groot zijn. Zonder twijfel is dit de mooiste van de drie beschikbare uitvoeringen van Jon Lords Concerto.