BREAKING THE SILENCE (NL+E)

Ruim zestien jaar na het verschijnen van Majestic - dat eigenlijk een combinatie was van het eerste mini-album uit 1981 en later werk - is er nu eindelijk Breaking The Silence, de opvolger van dat gewaardeerde album van de Amerikaanse band Holding Pattern. Dat wil zeggen, als je Balance Of Power (1993) en Human Element (2004), de beide soloalbums van gitarist Tony Spada buiten beschouwing laat. Oudgediende toetsenist Mark Tannenbaum vormt samen met Spada de kern van het nieuwe Holding Pattern, dat verder bestaat uit Tony Castellano (bas, toetsen) en Rob Gottfried (drums), die overigens ook op Spada’s Human Element van de partij waren. Robert Hutchinson, de originele drummer van de band, hanteert de stokken op Honor Before Glory, de livebonustrack afkomstig van Majestic. Spada deed zelf de productie en het is goed te horen dat er geen gigantisch budget en een bulk aan ervaring achter zit, want de opnamen zijn wat dof en de eindmix had wat sprankelender en gedurfder gekund; het mist het raffinement van 'groten.’ Toch is deze instrumentale muziek best uniek, want behalve Steve Morse en Dixie Dregs - hun invloed is nadrukkelijk aanwezig - en wellicht een enkel stuk van Happy The Man is er bij mijn weten geen band, waarmee Holding Pattern te vergelijken is. Als dat hokje al zou bestaan, dan zou ik het instrumentale, progressieve symfonische rock met jazz- en fusioninvloeden willen noemen. Spada’s gitaar zingt de melodielijnen en hij speelt tegelijkertijd met de bas ook een stuk begeleiding, naast uiteraard de toetsen en de zeer actieve drums. De schaarse toetsensolo’s maken van Breaking The Silence echter wel een door gitaar gedomineerd album met zowel rustiger als steviger stukken die meer richting jazzrock gaan. In tegenstelling tot het qua tijdsduur zeer lange album Majestic, klokt deze cd zonder bonustrack een krappe drie kwartier, maar dan wel drie kwartier lang smullen! Hopelijk hoeven we niet weer zestien jaar op de volgende cd te wachten. De uitvoering is sober, maar de relatie tussen de cover van het eerste album en dat van Breaking The Silence is erg aardig gedaan.

ENGLISH:

Well over sixteen years after the release of Majestic - which was in fact a combination of the first mini album from 1981 and later works - and here's finally Breaking The Silence, the successor to that highly acclaimed album from the American band Holding Pattern. That is, if one doesn’t take Tony Spada's solo albums into account, namely Balance Of Power (1993) and Human Element (1994). Old band-mate Mark Tannenbaum (keyboards) and Spada (guitars) are the nucleus of the new line-up of Holding Pattern although Tony Castellano (bass, keyboards) participated on both Majestic and Balance Of Power and therefore he's a long time band member as well. Castellano as well as Robert Godfried (drums) played on The Human Element. The original drummer Robert Hutchinson plays the drums on the live bonus track Honor Before Glory from the Majestic-album). Spada was the producer of the album and it seems that there were probably no unlimited financial resources nor a tremendous rich experience in that field: the recordings are a little dim and as far as I’m concerned the final mix might have been a bit more sparkling and daring: I think it lacks the refinement of some of the renowned 'big artists' in the genre. Still this is just a minor detail because this instrumental music is quite unique. Except for the music by Steve Morse and Dixie Dregs - those influences are clearly there - and perhaps a sole piece by Happy The Man, I wouldn’t know with whom the music of Holding Pattern could be compared to. If I was ask to categorize this music then I would addressing it as 'instrumental progressive symphonic rock with jazz and fusion influence'. Spada’s guitar sings most of the melodies and does some of the accompaniment alongside the bass as well as of course the keyboards and the richly filling drums. The keyboard solos are rare, but really nice so this makes the album guitar dominated; we can find both gentle melodic tracks as well as up tempo and powerful pieces, slightly more in the vein of jazz-rock, all well composed. In comparison to the extremely long album Majestic, this album - not including the live track - is running a mere 45 minutes, but nevertheless, it’s pure delight and top entertainment all the way! Hopefully we don’t have to wait another sixteen years for the next resurrection of the band. There’s not an extensive booklet but the link from the cover of Breaking The Silence to the one of the very first album is highly original. The artwork was done by Paul Whitehead, renowned for his artwork with the early albums by Genesis.