ARIK'S JOURNEY

Dat de coronacrisis soms toch nog ergens goed voor is, bewijst Ian Hill, niet te verwarren met de bassist van Judas Priest. Hill is zijn hele leven al met muziek bezig, maar hij had nooit voldoende commercieel succes om tot een internationaal bekende muzikant uit te groeien. De afgelopen periode was hij, zoals zo veel muzikanten, aan huis gekluisterd. Die periode heeft hij echter gebruikt om een al heel lang bestaande wens in vervulling te laten gaan: het opnemen van muziek die hij al zo’n veertig jaar geleden bedacht. Enkele halve pogingen om de muziek al in een vroeger stadium op de plaat te zetten mislukten, maar nu is hij er eindelijk in geslaagd zijn ideeën op te nemen voor Arik’s Journey, een album dat krap vijftig minuten klokt. Zijn grote voorbeelden waren Genesis, Steve Hackett, Yes, Vangelis en vooral Mike Oldfield. Inderdaad is de instrumentale muziek een prachtige mix van genoemde artiesten, maar de Oldfield uit zijn beginperiode is het gemakkelijkst te herkennen. Met de wat zwaardere bas zoals we die kennen van Chris Squire (Yes), de machtige orkestraties van Genesis en Vangelis en de compositorische invloeden van Oldfield, is een heel prettig in het gehoor liggend album ontstaan. Ik mis overigens wel de virtuositeit van de diverse instrumentalisten uit genoemde bands. Hill kan zich op gitaren overigens heel aardig redden. Als je bedenkt dat deze muziek eigenlijk beschouwd zou moeten worden als vroege neoprog, dan is dit zeker een album dat de moeite waard is: melodieus, niet slaapverwekkend en heerlijk in stijl met de prog van midden jaren zeventig en de techniek van vandaag. Verdeeld over slechts drie stukken is Arik’s Journey een heel fijn symfoalbum geworden.