HEINEKEN MUSIC HALL, Amsterdam

In vervolg op zijn ‘up close’ korte theatertournee, waarin zijn beste werk Oxygene integraal werd uitgevoerd, is Jean-Michel Jarre, het Franse icoon ven de elektronische muziek (EM) nu bezig met een wereldtournee, de zogeheten In-Doors Tour. Bijgestaan door zijn oude makkers Francis Rimbert, Dominic Perrier en Claude Samard schitterde Jarre op een heel clean podium - alle versterkers waren verborgen - waarbij hij beurtelings synthesizers, de draagbare keytar, de indrukwekkende laserharp, zijn kleine accordeon en de stokoude Theremin bespeelde.

Meester Jean-Michel Jarre maakte een magistrale entree door zich met zijn vuist door een schuin gericht lichtgordijn te bewegen. De klanken van Industrial Revolutions 2, gevolgd door Magnetic Fields 1 overspoelden het enthousiaste publiek. Evenals in Amsterdam Carré was het vooral Jarre die buitengewoon actief bezig was op het podium. In zijn gebaren en doen en laten gedroeg hij zich als een heuse rockster. De partijen die hij speelde zijn weliswaar niet al te ingewikkeld, maar de man heeft het wel allemaal bedacht! Merkwaardig genoeg, of misschien zegt dit ook wel heel veel, speelde het viertal louter werk uit de eerste vijftien jaar vanaf het uitbrengen van Oxygene in 1976.  Daarna volgde een aantal tracks van onder meer Equinoxe en Chronologie. Onder het genot van een vrij pittig maar perfect geluid en een wervelende lichtshow, waarbij het gebruik van lasers niet werd geschuwd, werkte Jarre en de zijnen een soort ‘best of’ af.

Na de toegiften Rendez-Vous 2 en een deel van Industrial Revolutions 3, werd de grote hit Oxygene (4) zelfs voor de tweede keer gespeeld. Tijdens dit concert werden, net als in Carré, alle geluiden op het podium gegenereerd door de aanwezige muzikanten: elektronische muziek zoals die mijns inziens behoort te worden uitgevoerd. Aan het uiterlijk van de 61-jarige Jarre te zien, kan hij nog wel twintig jaar mee dus ik verheug me nu al op een volgend concert. Het enige minpuntje was dat de meeste fotografen, waaronder schrijver dezes, alleen vanuit een zeer schuine hoek en tijdens de eerste nummers in een relatief donkere omgeving mochten fotograferen. Dat levert waardeloze beelden op, dus dat had wel wat beter gekund.