WHITE CROW

Volgens de bijgeleverde informatie zijn kosten noch moeite gespaard om deze release tot een succes te maken in de female-fronted metalscene. Hoewel de melodieuze metal enigszins is georkestreerd door ene Jos, die kennelijk geen bandlid is, kun je de muziek niet echt progressief noemen. In een poging om clichés te vermijden liggen de melodielijnen niet altijd even prettig in het gehoor. De opnamen, de productie door Didier Chesneau en de mastering door Bruno Gruel, vonden plaats in Frankrijk in een professionele studio. De zang van tekstschrijfster Carla van Huizen is door de goede productie stevig opgekrikt. Vooral in de refreintjes, tijdens de samenzang en bij de achtergrondzang komt haar ‘mid-range’ stem aardig goed over. De galm, de echo’s en het feit dat Carla vaak ter ondersteuning tweede stem zingt, zijn zaken die haar vocale beperkingen goed verbloemen, maar feit blijft dat op White Crow naar mijn mening geen zangeres van topniveau te horen is. Ook het veelvuldig gebruik van hetzelfde vervormde gitaargeluid komt de variatie niet ten goede, waardoor het soms wat te veel van hetzelfde klinkt. De tien vrij korte songs zullen liefhebbers van Delain, Leaves’ Eyes en Sirenia ongetwijfeld aanspreken al zijn er zeker verschillen met genoemde bands. Het artwork is aardig al doet de afbeelding mij sterk denken aan de cover van het eerste Emerson, Lake & Palmer-album. Qua geluid en als algehele indruk is White Crow zeker een grote stap voorwaarts voor dit internationaal ogende gezelschap dat naast Carla van Huizen bestaat uit klassemuzikanten Sasha Kondic (gitaar), Mike Saffrie (bas) en Renzo van Poecke (drums).

Op dit ruim veertig minuten klokkende album mag de band terecht trots zijn en het zal zeker de weg effenen om als support act aan te haken bij concerten van grotere bands. Voor internationaal succes is mijns inziens meer nodig.