WHEATSTONE BRIDGE (1968), heruitgave

Wheatstone Bridge is een Amerikaans trio dat de ambitie heeft om tot ‘s werelds meest populaire progressieve rockbands te behoren. Dat is wat de heren Ernie Planck (drums), David Wilson (gitaar) en John Taylor (bas) voor ogen staat. Met deze gelijknamige ep met drie tracks steekt men de voelhorens uit om te zien of de rest van de wereld klaar is om veroverd te worden. De muziek die de heren maken, staat erg dicht bij die van Rush ten tijde van Caress Of Steel (1975). Met een indrukwekkend hoog tempo aan drumgeroffel, baswerk in de stijl van Geddy Lee (Rush) en Chris Squire (Yes) en degelijk technisch hoogstaand gitaarwerk. De zang is wat vlak en vaak meerstemmig en doet soms wat denken aan Yes ten tijde van Drama (1980). De refreinen doen vaak oubollig aan, waardoor je de indruk krijgt met een goed opgepoetst en vergeten werkje uit de jaren zeventig te maken te hebben. De instrumentbeheersing is bijzonder goed maar op een of andere manier pakt de muziek me niet. Om het niveau van Rush, Triumph of Yes te halen, moet er naar mijn idee nog wel wat veranderen, maar aan de andere kant waren de eerstelingen van genoemde bands ook niet de meest aansprekende.