SWEET OBLIVION (featuring GEOFF TATE)

Zoals ingewijden ongetwijfeld weten, is het Italiaanse Frontiers Records een label dat heel veel gelegenheidsformaties en samenwerkingsverbanden ‘op de plaat’ zet. Zo ook Sweet Oblivion, een idee om Geoff Tate te vragen de door Simone Mularoni (DGM) en enkele andere genodigden geschreven nummers te zingen die qua stijl bij de muziek van Queensrÿche jaren tachtig passen. Met name Empire (1990) is natuurlijk een album dat zowel hardrock- als ook progrockliefhebbers aanspreekt. Een gelouterde gitarist en producer als Mularoni zou dit klusje prima moeten kunnen klaren. Uit een interview in Aardschok bleek echter dat een ietwat teleurgestelde Mularoni, na een aanvankelijk enthousiaste reactie van heer Tate, ontzettend heeft moeten ploeteren, corrigeren en bijschaven voordat het uiteindelijk meer dan doorsnee resultaat aan het publiek kon worden gepresenteerd. Tate had namelijk zo zijn eigen ideeën over de aangeleverde nummers en wilde veranderingen aanbrengen die Mularoni en Serafino, zijn baas bij Frontiers Records, niet echt zagen zitten. Tate nam zijn zang op in een toerbus en Mularoni moest zich dus met dat pakketje zien te redden! Ondanks deze allerminst glad verlopen samenwerking is het toch een pracht album geworden, waarin de kenmerkende stijl zeer dicht wordt benaderd en Tate laat horen dat hij nog steeds een uitstekende zanger is, mits hij de juiste muziek krijgt aangeboden. Toegegeven, het klinkt allemaal niet superstrak, Tates vibrato is hier en daar wel erg overdreven en gekunsteld − vergelijkbaar met Tobias Sammet (Avantasia) − maar je herkent de betere periode van Queensrÿche onmiddellijk. Het uiteindelijke resultaat is een album met tien nummers dat de luisteraar ruim drie kwartier meeneemt naar de hoogtijdagen van Queensrÿche. De muziek is echter voorzien van wat minder opvallend drumspel, een minder overheersende bas, maar daarentegen wel zeer flitsend gitaarspel en hier en daar ook heerlijke synthsolo’s. Alle lof voor Mularoni die onder lastige omstandigheden toch een alleszins acceptabel album heeft weten te produceren. Begin volgend jaar komt er eindelijk een nieuw album van DGM uit. Het zal mij benieuwen of het compositorische niveau van Sweet Oblivion nog kan worden overtroffen.