STEP INTO THE FUTURE

De in Engeland geboren gitarist, toetsenist en bassist George Bellas speelde met grote namen onder wie Uli Jon Roth en Vitalij Kuprij en hij maakte deel uit van de band rond Phil Mogg en Pete Way (UFO), Ring Of Fire en Palace Terrace. Ook werkte hij mee aan cd’s van John West (ex-Royal Hunt) en Jason Becker. Zijn leven lang speelt hij al gitaar en hij raakte al snel geïntrigeerd door lastige ritmes en de ingewikkelde aspecten van harmonieën, waarbij onderliggende ritmes van stemmen of instrumenten verschillen. Met uitzondering van het fantastische drumwerk van Marco Minnemann deed Bellas alles zelf in de eigen studio tot en met de productie en het artwork toe. Bellas is een buitengewoon begaafde gitarist, die behalve de spectaculaire snelheid van de soloviolist bij een vioolconcert, ook heel melancholiek en subtiel kan spelen. Daarnaast bewijst hij ook op toetsen en bas uitstekend uit de voeten te kunnen. Het niveau der virtuozen haalt hij echter uitsluitend op de gitaar en dat was ook de bedoeling. Hij wordt daarbij ondersteund door orkestraties afgewisseld met pianospel en hoewel het merendeel van zijn muziek onder de noemer progressieve neoklassieke metal valt, zijn behalve invloeden van U.K., Dream Theater en de klassieke meesters, ook invloeden van mensen als Uli Jon Roth herkenbaar. Het is daarom niet vreemd dat Bellas met musici als Kuprij en Roth heeft samengewerkt, want die bewegen zich goeddeels in hetzelfde muzikale specrum. Step Into The Future, zijn vierde soloalbum, bevat slechts één instrumentaal nummer, maar dat is er dan wel een van ruim 75 minuten! Het aardige is dat je nooit de indruk krijgt dat het een aan elkaar gebreid geheel is van losse nummertjes die kunstmatig aan elkaar gekoppeld zijn. Symfonische passages worden afgewisseld met wat snelle neoklassieke en zo hier en daar verweeft Bellas er wat jazzrockelementen in, terwijl ook de gitaar of piano solo aan bod komen. Zo ontstaat een boeiende mix van technisch hoogstaande muziek die van begin tot eind de aandacht vasthoudt. Natuurlijk moet je wel enigszins van deze stijl houden, want er zitten best de nodige ultrasnelle (lees: neurotische) stukjes tussen.