STAINED GLASS STORIES (1978), heruitgave

We schrijven 1978. Terwijl de progressieve rockmuziek hoogtij viert in Europa met vaandeldragers Yes, Genesis, Pink Floyd, Camel, Renaissance, Gentle Giant en anderen, blijft het antwoord in de Verenigde Staten beperkt tot Kansas, Yezda Urfa en Happy The Man, maar verder is het vooral rock wat de klok slaat. Cathedral werd geformeerd in 1975 nadat de psychedelische band Odyssey uiteengevallen was. De band bestond uit Fred Callan (bas), Tom Doncourt (toetsen), Paul Seal (zang), Rudy Perrone (gitaar) en Mercury Caronia IV (drums) toen Stained Glass Stories werd opgenomen en helaas zou dat tot 2007 het enige album van de band blijven. Het is drie kwartier genieten van vijf nummers in een stijl die eigenlijk Yes, Genesis en Gentle Giant combineert. De Mellotron en de vocale uithalen herinneren aan Genesis, het gitaarwerk aan Steve Howe (Yes) en de melodieën en de instrumentale passages aan alle drie de bands. Hoewel de invloeden duidelijk zijn, heeft Cathedral toch kans gezien om het onmogelijke te presteren: klinken als andere bands en toch uniek zijn. Paul Seal heeft een prettige stem die dicht bij Peter Gabriel en Derek Shulman (Gentle Giant) in de buurt komt. Met twee nummers van meer dan elf minuten mag je gerust van epics spreken.

De band kwam in 2007 na bijna dertig jaar weer bij elkaar en nam toen The Bridge op, een vergeten parel uit de Amerikaanse prog die overigens nog steeds verkrijgbaar is; vandaar de gerechtvaardigde aandacht voor deze band.