THE SNOW GOOSE

Wat is de ultieme revival van progrock? Jarenzeventigprog opnieuw uitbrengen op vinyl, maar dan met een wonderschone geluidskwaliteit zonder tikjes... Bestaat er iets mooiers? Ik denk het niet, maar ik ben dan ook opgegroeid met bands als Genesis, Camel, Yes, Kansas; noem ze allemaal maar op. Tot mijn verbazing is The Snow Goose, het uitzonderlijkste album van Camel, nooit door iO Pages in het zonnetje gezet. Het eerste opvallende verschil met het originele album is, dat de muziek vrij zacht is opgenomen, want ik moest de volumeknop ver opendraaien. Verder is de geluidskwaliteit niet zo verbluffend als op sommige andere recent heruitgebrachte lp's. Het gelijknamige eerste album van Camel uit 1973 was nogal door jazz beïnvloed, Mirage (1974) kwam wat dichter in de buurt van Pink Floyd, maar dan net even anders. Voor The Snow Goose kregen Andy Latimer (gitaar), Peter Bardens (toetsen), Andy Ward (drums) en Doug Ferguson (bas) hulp van David Bedford voor de orkestarrangementen. De vrijwel geheel instrumentale muziek werd geschreven door Latimer en Bardens en was geïnspireerd op het gelijknamige boek van Paul Gallico (1940) dat handelt over vriendschap en de desastreuze gevolgen van oorlog. De enige zang is het woordloze stemgeluid dat soms de rol van een fluit of Moog overneemt. Naast gitaar speelt Latimer ook frequent dwarsfluit, daarin ondersteund door leden van het orkest. Over het geheel is de muziek wat zoet en mist ze de spirit van Mirage en het evenwichtige van de wat steviger symfo van Moonmadness (1976). The Snow Goose is daarom een uitgelezen plaat om bij weg te dommelen of om eens echt voor te gaan zitten in het schemerdonker. Op kant twee staan enkele uptempo stukjes, waarbij Bardens ook mag schitteren en vooral aan het einde is het orkest goed te horen.

De sfeervolle, melodieuze muziek van The Snow Goose maakt het tot een bijzonder album in de geschiedenis van de symfonische rock. Het album is Camels vreemde 'sneeuwgans' in de symfobijt, maar wel een die fraai kan vliegen.