PROG FAMILY

In de jaren zeventig kende Italië een levendige progscene. Bands uit die tijd, zoals Banco Del Mutuo Soccorso, Premiata Forneria Marconi (PFM) en New Trolls zijn opnieuw actief, dus moet zanger-gitarist Lino Vairetti gedacht hebben: dat kan Osanna ook. Hoewel twee bandleden een naam hebben die mogelijk een familieband doet vermoeden - Nello D’Anna en Irvin Vairetti  - de overige bandleden en gasten zijn uitstekende muzikanten die niets met de oude band van doen hebben. De meest eerbiedwaardige gast is David Jackson van Van Der Graaf Generator (VDGG). Leider Vairetti is er op Prog Family uitstekend in geslaagd om de oude composities van hemzelf en Danilo Rustico nieuw leven in te blazen, want ze klinken modern, terwijl je ook kunt horen dat het om oud werk gaat. De opening is van de hand van Luis Bacalov, ook bekend van New Trolls, en bevat een mix van pop, prog, blues, jazzy invloeden, het funkachtige van Edgar Winter’s White Trash en rockmuziek. Orgel, piano, gitaar en sax zijn veelgehoorde instrumenten. Ik ben geen fan van Italiaanse zang en daarom is dit voor mij lastige kost, maar de kwaliteit is zonder meer uitstekend. Op sommige tracks wordt trouwens Engels gezongen. De wisselingen in stijl houden de spanning erin, maar geven ook een 'noch vlees, noch vis'-gevoel. L’uomo bijvoorbeeld bevat funk met een duizelingwekkend snelle gitaarsolo van Fabricio Fedele die vast anders geklonken moet hebben op het origineel uit 1971. Die originele tracks zijn voor mij overigens onbekend dus is een vergelijking niet mogelijk. Er zitten wel erg mooie thema’s in deze muziek zoals in A Zingara. De moderne instrumenten en productietechnieken geven de muziek echter wel een enorme diepte en helderheid mee, zodat ook het goede basspel van Nello D‘Anna heel goed tot zijn recht komt. Het machtig Moog-geluidje in My Mind Files gaat, zoals dat bij meer tracks het geval is, naadloos over in het volgende nummer. Aardig is de versie van deze combinatie van het VDGG-nummer Theme One. Het laatste nummer lijkt veel op het laatste studioalbum van de New Trolls en dat kon mij zeer behagen.

Liefhebbers van Italiaanse prog kunnen met deze rond de zeventig minuten klokkende schijf hun hart ophalen, want deze hernieuwde kennismaking is zeker niet onverdienstelijk. Het artwork is van Vairetti zelf, die in eigen land ook een gerespecteerd schilder is.