THE PLAYGROUND AT THE EDGE OF THE ABYSS

The Playground At The Edge Of The Abyss, de tweede schijf van het Deense kwartet Tinkicker, is opnieuw een conceptalbum. De band bestaat momenteel uit Klaus Bastian (zang), Sören Lindberg (gitaar, bas), Klaus Herfort (drums) en Kristian Möller (gitaar). De teksten handelen over het leven van jongeren uit een achterstandwijk die zich trachten te ontworstelen aan gevaren als verslaving en prostitutie. In de achttien tracks, goed voor een krap uur muziek, passeren diverse personages de revue. Hoewel her en der wel wat orkestraties te horen zijn, is dit duidelijk een gitaar-gedomineerd album met invloeden van Rush en Black Sabbath, om maar eens wat namen te noemen, terwijl ook Butterfly Effect als referentie zou kunnen dienen. De band zelf noemt hun muziek gekscherend 'Pink Sabbath', maar Pink Floyd herken ik er echt niet in. Ik waag zelfs te betwijfelen of je deze muziek als prog moet betitelen. De zang is meestentijds plezierig, maar niet opvallend; wel vaak tweestemmig met een octaaf verschil. In de hogere regionen heeft de zangstem moeite om zuiver te blijven. De zang haalt nergens de kwaliteit van Rush of Queensrÿche, maar is wat speelser dan die van Ozzy Osbourne. Evenals op het debuutalbum Soliloguy Of The Transparent Boy (2008) zitten de songs goed in elkaar, maar op de een of andere manier springt de vonk niet over en beklijven de nummers niet. De klassieke hardrockinvloeden overheersen in de muziek die veelal wat slepend is en zonder het gebruik van de vaak zo vermoeiende dubbele basdrums. Op de MySpace-site van de band is te lezen dat het album via Musea verkrijgbaar zou zijn, terwijl het op een Russisch label is uitgebracht. Een aardig album van de heren van Tinkicker, maar beslist geen uitschieter in het genre.