THE PEKIN TAPES

Nog voordat Pampered Menial (1975) en At The Sound Of The Bell (1976) − de twee bekendste albums van de Amerikaanse band Pavlov’s Dog − het levenslicht zagen, bestonden er al opnamen van dit illustere gezelschap. In 1973 al was de Golden Voice Studio in Pekin, Illinois het decor voor de toen nog jonge band. David Surkamp en de zijnen kregen drie dagen om tien songs op te nemen. Later ging de studio in vlammen op en dus ook de mastertapes, maar uit een privé-collectie kwam een redelijk goede kopie van deze opnamen boven water. Het moet gezegd: dit werk spreekt aanzienlijk meer tot de verbeelding dan wat Surkamp en Mike Safron tegenwoordig afleveren. De messcherpe falsetstem van Surkamp was destijds minimaal een octaaf hoger en ook David Hamilton (toetsen) en Steve Scorfina (gitaar) deden qua zang een duit in het zakje. De variatie in compositie en sfeer is dan ook nadrukkelijk aanwezig. De geluidskwaliteit is heel acceptabel en de muziek een verdieping in het oeuvre van Pavlov’s Dog. Vijf van de veertien tracks zijn in een ander arrangement op Pampered Menial terechtgekomen. Subway Sue is een fraaie opening met een heerlijke Mellotron; het daaropvolgende Natches Trace van Scorfina wordt gezongen door Surkamp en is veel meer rock. Het door Hamilton geschreven en gezongen Time klinkt bijna jazzy. Terug naar de rock van Stomp Water Magic en vervolgens een totaal ander nummer van Scorfina, waarin ’s mans rustige stem te horen is en de viool van Siegfried Carver. In het door Safron gepende Song Dance is weer veel ruimte voor Mellotron en viool, voordat Surkamp er geen twijfel over laat bestaan naar welke band je luistert. In Dreams is aangenaam toetsenwerk te horen, terwijl Clipper Ship begint met piano en viool, een echt stukje om bij kaarslicht af te spelen. Fast Gun is een van de bekendste nummers, maar een werkelijk schitterende instrumentale track is Preludin & Fellacio in E Minor, waarvan uiteindelijk maar een klein deel op het debuut terecht kwam. The Pekin Tapes wordt gecompleteerd door vier demo’s die qua stijl meer naar poprock neigen. Surkamps zang maakt echter wel het verschil.

Geweldig dat deze unieke opnamen zijn uitgebracht!