THE PARK IS MINE

Tangerine Dream grossiert in soundtracks; dat is algemeen bekend bij de kenners. In 1984 componeerden Edgar Froese, Chris Franke en Johannes Schmoelling er maar liefst drie, te weten Firestarter, Flashpoint en Heartbreakers. Dat herhaalde de heren nog eens in 1985 met Legend, Shy People en The Park Is Mine, van welke die laatste overigens niet in de complete discografie op de website van de Duitsers staat vermeld. Deze vijftig minuten durende soundtrack is verdeeld in twaalf stukken. Sommige daarvan zijn erg kort en zijn daardoor al afgelopen voordat ze ‘op gang zijn gekomen’ en bovendien hebben ze een te abrupt einde voor echt mooie elektronische muziek. De muziek is typisch in de stijl van de band van midden jaren tachtig en soms wat rauw en agressief. Dat is in dit geval geen wonder gezien het gewelddadige karakter van deze film met Tommy Lee Jones in de hoofdrol. Mooie stukken zijn The Letter, waarin eenzelfde sequence geregeld van toonhoogte verandert, en Taking The Park met diverse sfeerwisselingen en vooral veel dreiging. Swatting S.W.A.T. en The Claymore Mine bevatten voornamelijk ritme en effecten, maar weinig melodie, terwijl juist Love Theme een schoolvoorbeeld is van hoe mooi en melodieus de band kan klinken. In diverse tracks lijkt het alsof de muziek langzaam wegsterft om vervolgens weer op volle sterkte terug te komen. In tegenstelling tot andere soundtracks van Tangerine Dream zijn het de korte tracks en de variaties in volume die het luisterplezier niet bevorderen. Ondanks het ijzersterke slot Finale/End Credits vind ik The Park Is Mine een van de mindere platen van het Duitse drietal.