PAPER CHARMS

Esoteric Recordings brengt wonderlijk veel en mooi oud materiaal uit. Het fraaie boxje Paper Charms bevat twee concerten van PFM uit 1975 en 1976, aangevuld met een boekwerkje en een dvd, waarop vier tracks staan die zijn opgenomen in 1974, 1975 en 1976 tijdens The Old Grey Whistle Test. Zowel de audio- als de videokwaliteit is, zeker gezien in de tijd, verbazingwekkend goed. De heren Flavio Premoli (toetsen, zang), Franco Mussida (gitaar, zang), Jan Patrick Djivas (bas), Mauro Pagani (fluit, viool, zang) en Franz Di Cioccio (slagwerk, zang) steken in grootse vorm en etaleren hun verbluffende vingervlugheid. De prettige stem van Premoli had misschien nog meer ruimte moeten krijgen. Zijn toetsenspel was ook een belangrijke bijdrage aan het geluid van PFM. Jazz(rock)invloeden te over en de deels in het Italiaans gezongen teksten komen vandaag de dag natuurlijk en charmant over. Pete Sinfield was verantwoordelijk voor de Engelstalige teksten. De leadzang in het eerste concert wordt vrijwel geheel verdeeld tussen Premoli en Di Cioccio, behalve in La Carozza Di Hans, waarin Pagani zingt. In het tweede concert zijn de meeste zangpartijen voorbehouden aan de nieuwe zanger annex ritmegitarist Bernardo Lanzetti. Zijn karakteristieke, wat scherpe stem met het snelle vibrato is zeer herkenbaar, maar het is geen stem die iedereen zal aanspreken. De instrumentale passages zijn nog steeds meer dan de moeite waard. In de muziek komt het zuidelijke temperament ontegenzeggelijk naar voren. Drie nummers vinden we terug op beide albums, maar doordat de uitvoeringen behoorlijk van elkaar verschillen, is dat geen storende factor. Vooral de toetsensolo in Four Holes In The Ground in het tweede concert mag er zijn. Qua stijl is PFM eigenlijk uniek; misschien dat een ‘progressief’ uitstapje van Jean Luc Ponty nog het meest in de buurt komt. Vooral in Alto Loma 5 ‘Till 9 zijn de overeenkomsten duidelijk en al speelt Pagani zeer geëngageerd, Ponty speelt wel een stukje zuiverder. De overstap naar een arrangement op Rossini’s Ouverture Wilhelm Tell is grappig en ook een bewijs van de klassieke wortels van de band.

Paper Charms is een uitstekende concertregistratie van een band die naar mijn mening midden jaren zeventig zijn artistieke top bereikte!