ONIRIC METAL

De Fransman Vivien Lalu is zo ongeveer grootgebracht met muziek. Zijn ouders speelden in de progressieve rock band Polène en dus is het niet vreemd dat die invloeden terug te vinden zijn op het album Oniric Metal. Bovendien is hij beïnvloed door Dream Theater en bands als Megadeth, Sepultura en Metallica, dus de lezer kan nu vaststellen dat dit album behoorlijk heavy moet zijn. Naast Lalu hoor je niemand minder dan Joop Wolters (Arabesque) op gitaar, de van Devin Townsend bekende Ryan van Poederooyen op drums, Russell Bergquist (ex-Annihilator) op bas en tot slot zanger Martin Lemar. De composities komen van Lalu die zich vrijwel volledig autodidactisch heeft ontwikkeld tot toetsenist. Eerder schreef hij al muziek voor Hubi Meisel en hij is nog druk doende met het project Shadrane. Lemars stem is niet buitengewoon en zijn hoge uithalen komen erg geforceerd over. Daarbij komt nog zijn aparte, waarschijnlijk Franse, accent waardoor hij mij alleen in de rustiger nummers, zoals Windy, wat meer aanspreekt. De opening lijkt sterk op Dream Theater, terwijl de Latijnse 'koorzang' een wat schril contrast vormt met de beukende riffs en dubbele basdrums in Night In Poenari, een nummer in Megadeth-stijl. Lalu zelf houdt zich aardig op de achtergrond en is te horen met pianowerk, orkestraties en sommige intro's. Hij laat het soleren wijselijk aan Wolters over. Moonstop klinkt enigszins als Enchant. Het album wordt afgesloten met PotBoyI The Final Fantasy, een mengelmoes van metal in de stijl van Iced Earth, maar afgezien van wat akelige vervormde, cartoonachtige stemmetjes zijn er ook wat Rush-invloeden te horen. De vele tempowisselingen, de tijdsduur van ruim achttien minuten en het mooie, rustige einde zou je zeker progressief kunnen noemen. Het album is best goed geproduceerd, maar de composities komen mij wat gekunsteld over. De muziek 'loopt' gewoon niet altijd even lekker en ook het hoge 'zware jongensgehalte' past niet echt in een progressief straatje.