MR. MICK (1975), heruitgave

We schrijven 1975-1976. Mr. Mick, het laatste album van de reeds gewijzigde bezetting van Stackridge, ziet er na ingrijpende aanpassingen door de Rocket Record Company het licht. Hoewel de shows doorgaans goed werden bezocht en de band het podium deelde met onder andere Wishbone Ash, Renaissance en Camel, bleef het echte succes uit en werd de band in 1977 ontbonden. Twee leden van de band, James Warren en Andy Cresswell-Davis, zien we terug in The Korgis die enkele jaren later met Everybody’s Got To Learn Sometime een wereldhit hadden. Hoewel de saxofoon van Keith Gemmel overheersend aanwezig is, is het overwegend symfonische popmuziek die de heren ‘op de mat leggen’. Al vóór Gemmel had de band een fluitist en later een violist in de gelederen. Toetsenman Dave Lawson (Greenslade) draagt in belangrijke mate aan de symfonische elementen op dit van origine als conceptalbum bedoelde album. Het instrumentale Coniston Water is een prachtig voorbeeld van symfonische pop met invloeden van Jethro Tull. De vloeiende melodieën zijn oorstrelend en de muziek past qua stijl bij bands als Barclay James Harvest, The Moody Blues en 10CC, maar ook The Beatles zijn terug te horen in de muziek. De geremasterde versie klinkt helder en fris. De toevoeging van de originele opnamen, zoals de band die had willen uitbrengen, laat ook wat theatrale aspecten horen, zoals je die bijvoorbeeld ook hoort op A Passion Play van Jethro Tull met volop herhalende teksten. Wederom een prachtige heruitgave van Cherry Red Records van een onderschatte band uit de vroege jaren zeventig.