THE KEY

Geoff Tate moet gedacht hebben: als ik de naam Queensrÿche niet meer mag gebruiken dan neem ik wel de naam van het meest succesvolle album van die band. Was Frequency Unknown (2013) in mijn optiek een zwak en stuurloos album, dit eerste deel van de door Tate geplande trilogie is beduidend beter. Het album begint rustig, waardoor er een zekere spanning wordt opgebouwd, want je verwacht heavy metal. De daaropvolgende nummers zijn min of meer in de stijl van het roemruchte album Operation: Mindcrime (1988), voordat er weer wat gas wordt teruggenomen en er bijna een rockhoorspel ontstaat. De bas speelt een nadrukkelijke, stuwende rol en toetsenist Randy Gane krijgt zelfs ruimte voor een solo in Ready To Fly, terwijl je naast Tate ook andere vocalisten hoort, onder wie Mark Daly. De bezetting wijst erop dat Tate de touwtjes in handen wil houden en Operation: Mindcrime lijkt dus meer een project dan een band. De songs zijn van Tate, gitarist Kelly Gray en toetsenman Gane. Hearing Voices is een wat onrustige track, de daaropvolgende drie songs zijn erg kalm, met solo’s van Gane en de saxofoon van Tate in On Queue. Het venijn komt wat terug in het laatste stuk The Fall, waardoor de enigszins zoetsappige indruk wordt weggepoetst. Tate borduurt voort op het succes van het voornoemde album, maar kan zich daarmee noch compositorisch, noch instrumentaal meten, maar wellicht dat de komende twee delen daarin verandering zullen brengen. Feit is dat zijn muziek echter wel beter bij ons blad past dan de naar mijn smaak betere, maar wel snoeiharde metal van zijn vroegere bandmaatjes.