III + II

De Italiaanse gitarist Aldo Giuntini is al actief vanaf beginjaren tachtig. Zijn muzikale wortels zijn overduidelijk: Rainbow, Rainbow nog eens Rainbow en, vanwege de zang van niemand minder dan Tony Martin, misschien een beetje Black Sabbath uit de periode dat Martin daar de frontman was en wellicht ook nog Ronnie James Dio. Op het nieuwe album III staan dertien songs die alle tussen de drie en zes minuten klokken. Zoals je zou kunnen verwachten, gezien de inspiratiebronnen en het in AOR en melodieuze rock gespecialiseerde label, zijn het allemaal goed gecomponeerde en pakkende songs met uitstekend gitaarwerk. In vergelijking met de Finse band Brazen Abbot is de totale score echter net iets minder in mijn beleving. De zang van Martin heeft wat aan dynamiek ingeleverd, maar is desalniettemin prima. Af en toe hoor je een prachtig symfonisch stukje, zoals in Anno Mundi maar het overgrote deel is voorspelbaar en weinig origineel. Bij gebrek aan een gitarist als Ritchie Blackmore (ex-Deep Purple, ex- Rainbow), die verzuimde zijn oude band nieuw leven in te blazen, is Giuntini wel een heel plezierig en consistent alternatief.

Omdat het album Giuntini Project II niet meer verkrijgbaar was, heeft Frontiers Records tegelijk met III dit zeven jaar oude album opnieuw uitgebracht in de mid-price serie. Op II is iets meer invloed te horen van de Italiaanse kopstukken uit de progmetal, maar in grote lijnen komt de muziek uit hetzelfde straatje. Het tempo ligt gemiddeld wat hoger en Tony Martin klinkt af en toe zelfs nog meer als Ronnie James Dio. De vijftien tracks zijn goed voor een ruim uur AOR en melodieuze rock op een meer dan acceptabel niveau. Dit album is een koopje, vooral als je wat jonger bent en nog niets van Rainbow in de kast hebt staan.