GHOSTS OF YESTERDAY

Het vierde album van de Duitse formatie Saris is merkwaardig genoeg pas het eerste album dat in iO Pages – tijdschrift voor progressieve rockmuziek − wordt besproken. Ghosts Of Yesterday bevat fris en modern klinkende neoprog met overduidelijke wortels in de progrock van de jaren zeventig en tachtig. De muziek vertoont overeenkomsten met die van bands als Irrwisch, Eloy, Arena en van Kayak in de laatst bekende bezetting. Saris bestaat al sinds beginjaren negentig, maar er is sprake van een zeer lange pauze van zestien jaar tussen het debuutalbum Dead End Street (1993) en de opvolger Curse Of Time (2009). In 2014 verscheen het derde album Until We Have Faces. De bezetting van de laatste drie albums is nagenoeg dezelfde met Henrik Wager als zanger en Anja Günther als zangeres, die echter een bescheiden rol speelt. Spil van de band lijkt Derk Akkermann te zijn, het enige overgebleven lid uit de eerste bezetting. Hij speelt zowel gitaar als toetsen en doet het nodige aan programmering. De elf songs zijn goed voor een dik uur muziek in het prettige, melodieuze symfosegment al zijn de soms wat zwaardere gitaarriffs een bewijs dat de band toch enigszins naar de heavy kant neigt. Veel tempowisselingen, lange instrumentale passages en de mooie rustige stukken zullen menigeen in positieve zin verbazen. De hoofdprijs voor originaliteit zal Saris niet krijgen, maar wel een hoge score voor de gedreven uitvoering en de kristalheldere productie. Hoewel de zang niet ijzersterk is, passen de stemmen goed bij de wat bombastische muziek, zoals Duitsers die wel vaker brengen. Het lange Twilight zou je met ruim elf minuten een epic kunnen noemen, hoewel ik het niet de sterkste compositie vind. De puike stukken muziek zitten vooral in het eerste deel. De solo’s staan in dienst van de composities; ze zijn goed gedoseerd en gaan nergens over de top. Ghosts Of Yesterday is geen spookplaat, maar wel een erg aardige toevoeging aan het progressieve rockgenre.