FORCE OF GRAVITY

Het Duitse Sylvan timmert al heel wat jaren aan de weg en menig studioalbum scoorde een 'tip' of een 'vette krent' in iO Pages. Reden genoeg om reikhalzend uit te zien naar Force Of Gravity, het zevende studioalbum van de band. De elf nummers zijn goed voor een kleine zeventig minuten muziek; het album opent fraai met symfonische bombast afgewisseld met hoge, emotionele zang van Marco Glühmann die wordt begeleid door piano en gitaar. De indrukwekkende, maar mijns inziens niet altijd even goed klinkende zang van Glühmann, draagt het meer op progmetal gestoelde Follow Me met een instrumentaal tussenstuk dat nog het meest lijkt op ‘progmetal meets fusion'. Isle In Me en Embedded combineren orkestrale symfo en ingetogen zang; deze gevoelige songs hebben een aanzienlijk popgehalte. Turn Of The Tide opent met piano en een hoge stem, maar tussen deze lieflijke, popachtige passages zitten ook steviger stukken. Goed te horen zijn de strijkers die zowel deze track als de daaropvolgende midtempo poprocker herkenbaar opluisteren. Piano en een strijkje zijn te horen in de prachtige ballad Midnight Sun waarin Glühmann een sentimenteel duet zingt met zangeres Miriam Schnell. Van een heel ander kaliber is King Porn, waarin pittige progmetal, vriendelijke symfonische pop en degelijke neoprog elkaar afwisselen. Veel toegankelijker klinkt Episode 609, mooie popmuziek met een symfonische inslag. In God Of Rubbish is modern klinkende uptempo rock te horen in een totaal andere stijl. Gelukkig is het laatste nummer een epic van grote klasse. Ook hierin bewijst Sylvan dat het muzikaal en instrumentaal is gegroeid. Alle elementen van prog en symfo vinden we hier terug gecombineerd met wat metal- en jazzinvloeden en gespeeld en gezongen met groot vakmanschap.

Force Of Gravity is door de grote verscheidenheid aan sferen en stijlen geen gemakkelijke luisterplaat; niet alle muzikale uitstapjes spreken mij aan. Gewaagd, dat zeker, maar een onbetwiste aanrader is het voor mij niet.