FLOATING

Soft Monster is een project van de Schotse slagwerker Alan Emslie en toetsenist Euan Drysdale. Op vier van de acht tracks op Floating wordt het duo bijgestaan door gitarist John Irvine. Op het hoesje wordt melding gemaakt van het feit dat Rush en Liquid Tension Experiment tot de inspiratiebronnen behoren. Inderdaad is aan het slagwerk van Emslie te horen dat hij is beïnvoed door Neil Peart. Naast Emslies uitgebreide activiteiten voor tal van orkesten als percussionist bevat dit album een heel ander genre muziek. Het instrumentale Floating biedt ruim drie kwartier luisterplezier en biedt, ondanks de beperkte bezetting, toch ruim voldoende variatie om de aandacht vast te houden. Ooger opent met een new age-passage, waarna men meer toetsen en slagwerk toevoegt. Denk hierbij aan Kit Watkins en Coco Roussel. Da Monstas is uptempo met een lastig ritme en plezierig gitaarwerk. De titeltrack begint zweverig, heeft een mooi opbouw en een fantastische melodielijn. In Pushing Free is opnieuw enige gelijkenis te horen met Watkins en Roussel, terwijl Doughnut Warden neigt naar Rudess-Morgenstein Project. Approaching The Ice doet in de verte denken aan Liquid Tension Project, zij het minder bombastisch en minder virtuoos. Het is met acht minuten wel de langste track op deze cd. Behind The Dark Mirror Machine en Three Rooms, de twee afsluitende stukken, doen me denken aan de Nederlandse bands Coda en Future World Orchestra, maar dan zonder zang natuurlijk.

Floating is een alleszins acceptabel en melodieus album, maar het mist de klasse van Neil Peart, Jordan Rudess, Kit Watkins of John Petrucci (Dream Theater) om het een topalbum te noemen.