EST

Est is het vierde album van het Frans-Canadese trio Direction, dat vanaf 2002 actief is op het gebied van progressieve rockmuziek. De band is vooral beïnvloed door Genesis ten tijde van And Then There Were Three (1978). De heren maken klassieke symfo of moet je het toch neoprog noemen? Alle tracks zijn melodieus zonder zware riffs en in het algemeen voorzien van strings of Mellotron-(samples). Alleen tijdens het laatste nummer zijn wat Rush-invloeden te horen alvorens het met een prachtige, slepende instrumentale passage in de stijl van Genesis wordt afgesloten. Natuurlijk is de Franstalige zang voor velen van ons even wennen; de vrij lichte stem van bassist, toetsenist en zanger Serge Tremblay past misschien beter bij volksmuziek of chansons dan bij symfonische rock. Afgezien van het accentvolle Frans klinkt de zang niet altijd even vast en overtuigend. Het wat vervormde geluid van de gitaar is in de solo’s wel aardig, maar in de akkoorden had het wat strakker gekund. De nu 46-jarige oprichter Marco Paradis speelt gitaar en piano; de enige dertiger is drummer Jean-Claude Tremblay. De productie is redelijk, maar ietwat blikkerig. Soms klinkt het basspel wat monotoon, maar in de meeste stukken is de basgitaar prominent aanwezig en heeft meer te bieden dan alleen een ondersteunende rol en dat klinkt bijzonder aardig. Uiteraard is het positief dat ook in dit werelddeel liefhebbers zijn van ‘onze’ muziek, maar kwalitatief sluit Direction meer aan bij het niveau van Nederlandse bands als Silhouette dan bijvoorbeeld bij Lazuli of Nemo.