ENTROPY

Frontvrouw Morgan-Leigh Brown van de uit Melbourne, Australië afkomstige band Acolyte, had behoorlijk wat ervaring als zangeres in musicals, maar ze had nooit eerder in een band gezeten. Totdat de vier heren instrumentalisten van Acolyte haar vroegen om bandlid te worden, omdat haar ‘guiding vocals’ zo goed bij de band bleken te passen. Het vorige album Shades Of Black heeft deze website en ook iO Pages niet bereikt, maar het kreeg ‘down under’ wel volop positieve kritieken. Het nieuwe album Entropy, dat met negen tracks een klein uurtje muziek biedt, is zeker voor liefhebbers van bands als Evanescence een aanrader. Sommige passages doen ook wel wat aan Nightwish denken, periode Century Child (2002). De band combineert invloeden uit de klassieke muziek, musicals, metal en popmuziek tot een smaakvol geheel dat naast wat steviger passages bol staat van subtiele intermezzo’s, gedragen solo’s, pianospel en meestentijds bijzonder prettige zang van een dame die nu eens niet uitblinkt door haar knappe verschijning, maar die gewoon veelzijdig en goed kan zingen. Haar stem doet af en toe denken aan die van Alison Moyet: van fluweelzacht tot behoorlijk pittig en soms zelfs een tikkeltje agressief, maar steeds volledig onder controle. Prettige bijkomstigheid is dat de toetsen van keyboardman David van Pelt nadrukkelijk evenveel ruimte krijgen als de gitaren van ‘axeman’ Brandon Valentine en die verhouding gaat bij de meeste andere bands in dit genre duidelijk meer richting gitaar. Met name de geregeld opduikende, wat mystiek aandoende zweverige passages maken het onderscheid tussen Acolyte en bijvoorbeeld Epica, Delain of Visions Of Atlantis. Doordat ook de drums en de bas zeer vakkundig en met creativiteit worden bespeeld, is dit album alleszins genietbaar en biedt een originele variant vergeleken met de concurrentie. Tot slot is het vermeldenswaard dat Entropy maar liefst vier tracks telt die rond de tien minuten klokken.