DON'T PANIC

Het Amerikaanse gezelschap IZZ, genoemd naar de bijnaam van honkballer Jason Isringhausen van The New York Mets, is alweer ruim twintig jaar actief. Don’t Panic is het negende studioalbum van de band rond de broers Tom Galgano en John Galgano. IZZ maakt typisch Amerikaanse progrock die qua stijl, zeker in de openingstrack, heel dicht in de buurt komt van die van de landgenoten van Spock’s Beard tijdens de periode met Neal Morse. De mosterd werd en wordt echter heel duidelijk gehaald uit Engeland waar vooral Yes ten tijde van Drama (1980), en Genesis rond het vertrek van Peter Gabriel belangrijke inspiratiebronnen moeten zijn geweest. De ruim achttien minuten klokkende epic ‘42’ is een progjuweeltje in dit nieuwe millennium. De beide zangeressen, die ook al heel lang deel uitmaken van de band, maken het verschil met bands die in hetzelfde genre opereren. Six String Theory is een onvervalste hommage aan Horizons van Steve Hackett, terwijl het toetsenspel in Moment Of Inertia ook heel duidelijk aan dat van Tony Banks (Genesis) herinnert. In het middelste deel zit echter ook een door keyboards gedomineerd stuk dat erg aan de virtuoze fratsen van Keith Emerson doet denken. De vele ingewikkelde, maar toch toegankelijke instrumentale passages maken de vijf tracks een genot om naar te luisteren. Don’t Panic is krap drie kwartier genieten van hoogstaande symfonische en progressieve muziek met gedoseerde zang. Hoewel, wat mij betreft had de leadzang van beide dames achterwege mogen blijven, want de stemmen van de broers Galgano klinken mij bijzonder prettig in de oren.