DARKER THAN BLUE: THE HARVEST YEARS

Naast Renaissance, Jefferson Airplane en Curved Air waren er in de jaren zestig en zeventig weinig rockgroepen met een zangeres. Babe Ruth, genoemd naar een Amerikaanse honkbalgrootheid, had Janita ‘Jenny’ Haan, die toen pas achttien jaar was. Ondanks haar karakteristieke zang en atletische podiumpresentatie was Alan Shacklock (gitaar, composities, zang) de centrale figuur in de band. Genoemd duo was in verschillende bezettingen de constante factor, totdat Shacklock de band in 1975 verliet, Bernie Marsden zijn plaats innam en de band verhuisde van EMI naar Capitol Records. Het debuut uit 1972 is eigenlijk meer bluesrock, maar bevat ook vroeg-progressieve invloeden. Op het tweede album Amar Caballero waren diverse tracks voor andere artiesten geschreven, maar uiteindelijk werden die toch voor Babe Ruth gebruikt. Ze bevatten veel meer soulinvloeden met blazers en Haan zingt hierop veel scherper, feller en hoger. Deze trend wordt voortgezet in de muziek op het derde album, waarop Haan soms de manier van zingen van Janis Joplin benadert. Shacklock bewijst een uitstekende gitarist te zijn, maar de muziek blijft een beetje hangen in de enigszins op blues beïnvloede kruising tussen hard- en progrock. De synthsolo in de openingstrack is aansprekend. Een track als A Fistful Of Dollars bewijst de bewondering van Shacklock voor Ennio Morricone en zijn voorliefde voor spaghettiwesterns. Darker Than Blue: The Harvest Years is wederom een erg aardige heruitgave!