COME TO MY KINGDOM

De Amerikaanse hardrockband House Of Lords bestaat al zo’n 17 jaar. Toetsenist Greg Giuffria, die onder meer bij Angel speelde, is een van de oprichters van de band. Hij gooide echter geruime tijd geleden het bijltje erbij neer, waardoor zanger James Christian nog de enige overgebleven constante factor is op de vijf tot nu toe verschenen albums. De laatste twee cd's van dit eerbiedwaardige gezelschap kregen zelfs beide een 'vette krent' in iO Pages 51 en 67. Dit keer heb ik echter de recensie geschreven voor dit magazine en aangezien ik AOR - of Arena-rock, zoals de platenmaatschappij House Of Lords omschrijft - geen 'vette krent' wens te geven in een blad voor symfonische en progressieve rock, gaat dat dus deze keer niet lukken. Daarbij komt nog dat Come To My Kingdom sterk in het verlengde ligt van voorganger World Upside Down (2006). Liefhebbers van dat album kunnen de nieuwe cd dus blindelings aanschaffen, maar ik vind het feit dat beide albums zo op elkaar lijken een zwaktebod. De licks en riffs zijn echter heerlijk, de refreintjes pakkend en de heren Jimi Bell (gitaar), Chris McCarville (bas) en B.J. Zampa (drums) hoef je niet meer uit te leggen hoe je melodieuze hardrock maakt. Het feit dat ik geen grote fan ben van Christians wat hese stemgeluid, staat een sterke beoordeling dan ook behoorlijk in de weg. De muziek die het kwartet maakt is zeker kwalitatief hoogwaardig, maar voegt voor mijn gevoel weinig toe aan het enorme aanbod dat in dit genre beschikbaar is. Topkandidaat voor een knuffelrockcompilatie is de ballad Another Day From Heaven,  terwijl The Dream een link vormt naar Street Of Dreams van Rainbow. Met uitzondering van de opener Purgatorio Overture No 2 is er op dit ruim 57 minuten klokkende schijfje weinig progressieve muziek te vinden.

James Christian, die ook de productie in handen had van Come To My Kingdom, heeft met zijn House Of Lords echter wel een aansprekend en consistent album afgeleverd en mij dunkt dat de fans er terecht blij mee mogen zijn.