BIG BANG THEORY

Na Cyclorama (2003) is Big Bang Theory weer het eerste wapenfeit van de heropgerichte symfonische rockband Styx. Evenals Toto en en Rush komen de heren met een album vol 'gouwe ouwe' krakers als hommage aan de artiesten die de band hebben geïnspireerd en beïnvloed. De cd opent met een prima liveversie van I Am The Walrus (The Beatles) gezongen door Lawrence Gowan. Vervolgens I Can See For Miles (The Who) en een semi-akoestische versie van Can't Find My Way Home (Blind Faith) gezongen door Tommy Shaw. It Don't Make Sense (Willie Dixon) begint semi-akoestisch en wordt gevolgd door I Don't Need No Doctor (Ray Charles/Humble Pie) beide gezongen door James Young. No Way Out (Elmore James) klinkt minder dan de versie van The Allman Brothers Band, wellicht doordat de wat hese stem van Greg Allman beter past bij dit nummer dan de wat lieflijk zingende Shaw. Vervolgens hoor je A Salty Dog (Procol Harum), waarna Shaw de jarenzestighit Summer In The City (The Lovin' Spoonful) zingt in een duidelijk aangepaste moderne uitvoering. Met Manic Depression (Jimi Hendrix) brengt James Young een eerbetoon aan deze legendarische gitarist, terwijl Gowan nog verder terug gaat in de tijd met Talkin' About The Good Times (The Pretty Things). Young zingt vervolgens Locomotive Breath (Jethro Tull). Styx is altijd een multi-vocale groep geweest en men bewijst dat perfect met een prachtige uitvoering van het helaas veel te korte Find The Cost Of Freedom (Crosby, Stills & Nash). Het sluitstuk is het door Shaw gezongen The Wishing Well (The Free/Gary Moore) en als toegift krijg je nog een akoestische uitvoering van de Styx-hit Blue Collar Man met als gastmusici bluesheld Koko Taylor en rock-'n-rollpianist Johnnie Johnson. Styx weet met deze hommage het eigen geluid prima over het voetlicht te brengen en dat maakt dit album zeer de moete waard. Als voorafje is Bing Bang Theory prima, maar ik hoop dat de band nu zo spoedig mogelijk een nieuw studioalbum uitbrengt!