BEHIND THE BLACK VEIL

Het blijft onrustig in de sector ‘gothic metal’ want het lijkt wel een komen en gaan van zangeressen. Heidi Parviainen heet de knappe Finse dame die tot in 2012 achter de microfoon stond bij Amberian Dawn. Sindsdien besloot zij een solocarrière op te bouwen en gefinancierd via een IndieGoGo campagne is Behind The Black Veil daarvan het resultaat. Bijgestaan door een drummer, een bassist en twee gitaristen zingt Heidi met een zoete sopraanstem het verhaal van hoe een naïef lief meisje wraak wil nemen op de man die haar in de steek liet en daarbij haar donkere kant ontdekt. De orkestraties van Mikko Mustonen (O.a. Delain en Sonata Arctica) zijn niet van de lucht en geven het album een uitermate symfonische inslag. Natuurlijk zijn er ook wel stevige riffs maar regelmatig dwaalt de muziek af richting musical en lijkt dan meer op Les Misérables dan op metal. De snelle vibratie en Heidi’s stijl van zingen lijken wat op die van Tarja Turunen op de eerste Nightwish albums. Alhoewel het geheel meer dan aardig klinkt mis ik soms toch wat power in de zang. Anderzijds is dat musical/soundtrack element heel prettig en maakt dit album net even anders. Waar Leah de Keltische invloeden gebruikt, zoekt Parviainen het dus meer in de symfonische richting. Zelfs EM muziek is verweven in diverse nummers. Inga Scharf, Manuele Kraller (ex-Xandria) en Tony Kakko (Sonata Arctica) zijn gasten en vooral Kakko zingt een zeer melodieus duet met Heidi. Wie verantwoordelijk is/zijn voor de veertien composities, is niet uit bijgeleverde informatie te halen maar Behind The Black Veil is een verrassend album geworden, dat zich positief onderscheidt in het genre van de ‘female fronted metal’.