ARTIFEX

Ancient Bards, het Italiaanse gezelschap onder aanvoering van toetsenist Daniele Mazza, maakte sinds de oprichting in 2006 al vijf studioalbums, waarvan er slechts één werd gerecenseerd op deze website. Op Artifex prijken dertien composities, die samen goed zijn voor ruim een uur muziek. Tussen Artifex en het vorige album Origine, The Black Crystal Sword Saga, part 2, zit maar liefst zes jaar. In de beschrijving schieten superlatieven te kort, maar die kan ik niet op alle fronten delen. Afgezien van mijn afkeer voor grunten, dat gelukkig niet al te overdadig aanwezig is op dit album, zit de muziek wel erg goed in elkaar en zijn de orkestrale arrangementen uitstekend. Echter, voor mijn beleving blijft het een herhaling van zetten. Er zijn veel overeenkomsten met vooral Rhapsody (Of Fire), maar ook met bijvoorbeeld Lunatica en Amberian Dawn. Zangeres Sara Squadrani is al frontvrouw sinds 2007 en zij heeft een krachtige, heldere stem die ze bij tijd en wijle tot het uiterste inzet. Een lieflijke ballad als Unending is prachtig. Gelukkig staan er wel meer mooie, rustige passages op Artifex. Zo is Ministers Of Light een bombastisch georkestreerde en langzame track, waarin Squadrani zichzelf een aantal keren dubbelt. Proximity begint met orkestraties en pas na ruim een minuut vallen koor en band in en wordt opnieuw duidelijk dat Mazza veel geleerd heeft van Alex Staropoli (Rhapsody Of Fire). Vrijwel alle solo’s zijn voorbehouden aan de gitaar; de toetsen worden voornamelijk gebruikt voor de symfonische arrangementen. Na het wat pittiger Soulbound Symphony, dat als video beschikbaar is op internet evenals My Blood And Blade, gaat het tempo voor deels weer omlaag richting filmscoremetal, terwijl het gezongen gedeelte overwegend rustig is. Wel dwingt Squadrani zichzelf in de wat heftiger passages weer tot het uiterste. In Under The Shadow komen de ‘growls’ weer terug en zijn de mooie refreinen erg bombastisch en verrijkt met koorzang. Sea Of Solitude is een prachtige ballad, waarin zang en piano belangrijk zijn. Het titelstuk bestaat uit stukjes gesproken tekst die onderbroken worden door orkest en koor. Artifex is een degelijk en goed album, maar baanbrekende vernieuwingen heb ik helaas niet gehoord.