EDDIE JOBSON

Eddie Jobson is terug van weggeweest en hij was na zo'n dertig jaar recentelijk in Nederland te bewonderen. Na zijn klassieke opleiding van toetsen en viool bracht de muziek van Keith Emerson (The Nice) en Fairport Convention hem er toe, zijn klassiek georiënteerde intenties te verruilen voor de hedendaagse muziek. Op 17 jarige leeftijd speelde en componeerde hij in Curved Air en via Roxy Music, King Crimson en vervolgens Frank Zappa - samen met Terry Bozzio en Patrick O'Hearn - eindigde hij zijn actieve leven als bandlid in UK. Na het uiteenvallen van UK maakte Jobson nog een album met Jethro Tull, maar na de lange tournee met het album A hield hij het in 1981voor gezien en ging hij zich geheel wijden aan soloprojecten. Als gastmuzikant heeft Jobson met vele beroemdheden gewerkt onder wie Deep Purple, Bryan Ferry, Phil Manzanera, Andy Mackay, Spyro Gyra, John Entwistle en niet te vergeten Roger Glover op diens wereldhit The Butterfly Ball. In 1983 verschenen zijn soloalbums Zinc, The Green Album en vervolgens in 1985 het elektronische qua geluid baanbrekende album Theme Of Secrets. In plaats van de beoogde opvolger Theme Of Mystery uit te brengen, keerde Jobson de progressieve en elektronische muziek de rug toe en vond hij werk in een totaal ander segment: het maken van commercials, werk voor televisie en zelfs voor Hollywood. Verder kreeg Jobson internationale erkenning vanwege zijn werk voor en met het Bulgaarse Vrouwenkoor. In een lang gesprek vertelt Eddie over zijn jaren na UK en hoe hij terugkwam als muzikant in de progressieve rockmuziek.

Dag Eddie! Het is nu bijna dertig jaar geleden dat je besloot te stoppen met live optredens. Welke redenen lagen aan dit besluit ten grondslag?

"Toen ik klaar was met de tournee met Jethro Tull in 1981 was het niet mijn intentie om te stoppen met live optredens, maar het liep gewoon zo. Als ik eerlijk ben, heeft het me nooit veel gedaan om toegejuicht te worden door honderden of zelfs duizenden mensen, onder meer omdat diezelfde mensen een week later even hard staan te juichen voor een artiest voor wie ik totaal geen respect heb. Verder ben ik een uitgesproken man van de details. Ik vind de aandacht voor details veel interessanter dan het grote geweld van een liveshow in een stadion. Het werken in de studio onder gecontroleerde omstandigheden, is voor mij veel aangenamer en daarom heb ik dat ook nog een paar jaar gedaan. In de jaren tachtig kwam er ook duidelijk minder interesse voor progressieve muziek bij het grote publiek en dat was ook de reden dat ik gestopt ben met UK. Ik ondervond hoezeer de muziekindustrie was veranderd en omdat ik toen nog erg jong was, pas midden twintig, zocht ik een anderse uitlaatklep. Die vond ik in de vorm van Theme Of Secrets op het Private Music label dat toen nog eigendom was van Peter Baumann van Tangerine Dream. Daar trof ik gelijkgestemde zielen zoals Jerry Goodman. Vrij snel, met artiesten als John Tesh en Yanni, veranderde het imago van Private Music meer in de richting van new age  en dat vond ik zeer onbevredigend."

Je was rond 1985 bezig met een opvolger voor Theme Of Secrets, maar die heeft het daglicht nooit gezien. Hoe ben je zo plotseling in de wereld van commercials en dergelijke gerold?

"Dat kwam juist door Theme Of Secrets. In Engeland kocht ik destijds de eerste CS 80 waarmee ik geluiden produceerde, die werden gedefinieerd als dezelfde geluiden die ik bij UK gebruikte. Voor Theme Of Secrets kocht ik in New York het eerste polyfone Synclavier. De op hijgende stemmen gelijkende geluiden waren destijds volstrekt nieuw en fris. Daarmee was ik in staat om met mijn eerste commercial een Clio-onderscheiding te winnen, vanwege het feit dat mijn inzending zo anders klonk dan die van anderen. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen, wil graag leren mezelf verder ontwikkelen. Dat is mijn motivatie om 's morgens uit bed te komen en dit werk leidde er tevens toe dat ik leerde hoe je filmmuziek moet maken. In feite waren mijn commercials ook al tot drie minuten durende minifilmpjes van hoge kwaliteit met topregisseurs en bijzonder vakkundig opgenomen. Geheel anders dan de doorsnee jingles in Amerika. Ik heb daar veel plezier aan beleefd en, dat zal je misschien verbazen, de eerste keer in mijn leven dat mijn werk echt goed betaald werd! Laten we wel zijn, je had als artiest destijds wel heel veel creatieve vrijheden en alles werd voor je geregeld, maar op lange termijn vloeide vrijwel alle revenuen naar agenten en platenmaatschappijen en hield je er zelf erg weinig over. Naarmate ik meer voor televisie ging werken en in Los Angeles ging wonen kwam er ook werk voor de filmindustrie bij. Deze vorm van muziek creëren was voor mij veel bevredigender en ik heb er diverse onderscheidingen voor gekregen. Ik werd van LA naar Parijs gevlogen, werkte met toppers in het vak, met Afrikaanse zangeressen, noem maar op. Afijn, eigenlijk was ik dus klaar met bandlid zijn toen ik UK vaarwel zei. Ook al was ik pas 24, ik had het wel gehad met de politiek rond het groepsgebeuren. Ik heb daarna nog één uitstapje gemaakt toen ik bij Yes gevraagd werd: ik bedacht mij echter al heel snel waarom ik niet meer in een band wilde zitten en ik ben daar ook snel weer uitgestapt. Wat ik nu doe zijn mijn soloprojecten, waarbij ik van a tot z alles in eigen hand heb en dat is iets wat ik nog nooit heb gedaan. Het is dus niet terug in de tijd maar voor mij juist een nieuwe uitdaging. Het betekende opnieuw een leerproces, want je moet echt alles zelf aanpakken: van geschikte muzikanten vinden tot het samenstellen van een volledig maar ultralicht draagbaar keyboardrack, bepalen wat er wordt gespeeld en hoe, het vinden van promotors, geschikte zalen, transport etcetera."

Zou je misschien iets meer kunnen vertellen over dat Synclavier?

"Hoewel het Synclavier wel een f(requency) m(odulated) synthesis unit heeft, is het geen echte synthesizer, althans een nog heel primitieve die volledig voorbijgestreefd werd door de Yamaha DX 7. Het sterke punt echter was dat het een van de eerste sampling machines was: je had de Fairlight en je had het Synclavier. Kwalitatief was er weinig verschil maar het Synclavier had een veel betere tactiele interface en het had een geweldig handig paneel: geen gesleep of geklik, zoals bij Pro Tools of Logic maar een ideale sequencer die door wat simpele drukken op knoppen geluiden tevoorschijn kon toveren, die kon opslaan en je in staat stelde om heel snel te veranderen van een blazersensemble naar een strijkkwartet. Het toetsenbord, dat meen ik van de oude Prophet VS kwam, was ook erg prettig en het beschikte over een polyfone after touch sensitivity. Het is in feite een goed ontworpen gigantische bibliotheek van geluiden en ik heb het instrument nog steeds in gebruik in mijn studio, maar niet meer als sampler, maar als een soort controlerend tussenstation geïntegreerd in het Logic programma, de MIDI instrumenten en de plug ins."

Je bent, geloof ik, acht maanden per jaar gedurende vier jaar bezig geweest met werk aan de tv-serie Nash Bridges rond Don Johnson. Als ik goed ben geïnformeerd is de muziek bijzonder  gevarieerd en worden er allerlei vreemde'instrumenten gebruikt, zoals de didgeridoo, veel percussie en exotische fluiten. Was dat werk niet vreselijk intensief?

"Oh absoluut! De tijdsdruk was vaak enorm en tot mijn ergernis meestal overbodig bovendien, onder meer omdat Johnson steevast te laat op de set verscheen. Mijn opdracht was lastig omdat Don ook zelf allerlei beperkingen oplegde: geen strijkers, geen melodie, geen harmonie, maar wel eigentijds en iets 'world'-achtigs. Tegelijkertijd wilde ik zelf elke aflevering met wat nieuws komen. Mede omdat ik onder meer met het Bulgaars Vrouwenkoor heb gewerkt, kreeg ik de opdracht want Johnson bleek gecharmeerd van die etnische kant van mijn werk. De basis bestond uit Afrikaanse ritmes en daaroverheen al die merkwaardige instrumenten: harmonica's, didgeridoo's, Aziatische neusfluiten en dergelijke. Daardoor klonk de show duidelijk anders dan anders en daar was Johnson ook op uit. Ik deed onder andere een hele show met een Dick Dale surfgitaar en ook een met alleen doedelzakken en 'fluitjes van een cent'. Soms was het erg beklemmend om in een bestek van een paar dagen met 45 minuten aan muziek te komen dat aan alle eisen moest voldoen en ook nog een beetje in overeenstemming moest zijn met de inhoud van die bepaalde aflevering."

Was het dan wel zo leuk om te doen achteraf bezien?

"Zeker de eerste twee jaar wel, de uitdaging was gigantisch maar na verloop van tijd begon ik mij wat afgebrand te voelen door steeds die onnodige tijdsdruk. Omgaan met het Hollywood-circuit is niet echt gemakkelijk en het zijn ook zeker niet mijn type mensen, maar ik kan mijn werk thuis doen en zolang als het creatieve aspect uitdagend is en er een fatsoenlijke beloning tegenover staat, vind ik het prima want zoals aangegeven heb ik geen applaus nodig en men hoeft niet te weten dat ik de muziek geschreven heb. Om diezelfde reden heb ik Theme Of Mystery en het Legacy-project nooit afgemaakt en uitgebracht. Het gaat mij vooral om het creatieve aspect en de voldoening van het werken aan al die verschillende facetten van zo'n project. Ik heb veel geleerd, heb de wereld rond gereisd, heb een Praags Filharmonisch Orkest gedirigeerd, het Bulgaars Vrouwenkoor mijn muziek laten zingen in een kathedraal, in New York gewerkt met Tony Levin, in Peter Gabriel's studio met Steve Hackett en Bill Bruford, enzovoort. Bovendien heb ik overal video-opnames van gemaakt, zodat ik ook aardig wat heb geleerd over het maken van een documentaire!"

Ik denk toch dat heel veel fans het eeuwig zonde vinden dat deze werken nooit publiekelijk beschikbaar zullen zijn...

"Je hebt het nu zeker over jezelf, hè? Nee dus, het antwoord blijft nee. Die laatste fase om muziek te mixen, op een medium te krijgen, te voorzien van artwork, te distribueren en alles wat daarmee samen hangt, vind ik eigenlijk erg vervelend. Juist vandaag de dag ben ik steeds bezig om de juiste balans te vinden tussen wat mensen van mij verwachten en wat ik voor mezelf wil. Als ik mijn leven door anderen zou laten sturen, dan speelde ik waarschijnlijk de rest van m'n leven In The Dead Of Night met John Wetton! Niet dat ik daar een hekel aan heb maar die song is wel 34 jaar oud en binnen het UKZ-project, dat steeds met wisselende gastmuzikanten optreedt, heb ik er geen moeite mee. In Japan is het gelukt om samen met John op het podium te staan en uiteraard werd het daar als UK-reünie verkocht, maar voor mij was het een onderdeel van mijn soloactiviteiten: een eerbetoon aan muziek vooral uit de jaren zeventig die ik heb geschreven of die mij heeft beïnvloed. Met andere woorden: werk van UK, King Crimson en het Mahavishnu Orchestra. Een kans voor veel mensen om die muziek nog een keer of zelfs voor het eerst live te horen. Met dit concept kan ik met UKZ iets geheel anders gaan doen als ik zou willen en ben dan niet gehouden aan het spelen van songs als Alaska of Nothing To Lose. Het vinden van een goede promotor voor mijn muziek, zeker als de naam UK er niet aan gekoppeld mag worden, blijkt erg moeizaam te gaan."

Je noemde het Bulgaars Vrouwenkoor al diverse malen: natuurlijk prachtig om daar onderscheidingen voor te krijgen maar een totaal ander genre. Hoe ben je daar in gerold?

"In eerste instantie via het Legacy-project, een vergelijkbaar concept als UKZ waarin te horen is waarheen progressieve muziek zich ontwikkeld zou kunnen hebben en of ik hip-hop of etnische muziek zou hebben laten doorklinken als ik doorgegaan was na Zinc. Artiesten als Peter Gabriel hebben het palet van progressieve muziek duidelijk verbreed door het gebruik van de stick en world music-instrumenten. Terugblikkend kan ik stellen dat progressieve muziek in de jaren zeventig verweven was met jazz, terwijl mijn schrijfstijl meer klassiek georiënteerd was. De idee achter het Legacy-project was om verschillende muzikanten allerlei soorten muziek te laten spelen. Kun je je voorstellen dat ik Bill Bruford feitelijk zover kreeg om hip-hop beats te drummen? Toen had ik mij ook bedacht hoe mooi een koor zou kunnen klinken. Toentertijd zat ik op hetzelfde platenlabel als John Wetton en die kwam op een goed moment aanzetten met een livealbum, waarschijnlijk op het Mesa-label, van het Bulgaars Vrouwenkoor. John vroeg me om in die stijl iets voor hem te schrijven waarop ik na het beluisteren van de muziek antwoordde dat ik best in die stijl zou willen schrijven maar niet voor hem, juist voor dat koor! Mijn volgende stap was het vinden van dit koor, waar de muziek vandaan kwam, inclusief de geschiedenis ervan en hoe de composities waren uitgeschreven, zodat ik die kon begrijpen. Ik werd geïntrigeerd door de deze haast dissonante muziek, met de complexe tonaliteit klinkend als afkomstig uit het Midden-Oosten en voor de oren van veel mensen bijzonder tartend. Ik praatte met Bulgaren en leerde dat elke nootje, elke jodel en elke keelklank in een soort van archaïsche stijl daadwerkelijk werd uitgeschreven. Ik leerde hoe ik dat moest doen en kwam in contact met een hoogleraar in Boston om gedichten in die archaïsche stijl te schrijven. Deze ervaring was niet alleen leerzaam, maar ook geweldig leuk en een van de grootste uitdagingen uit mijn carrière."

Je bent ook nog betrokken geweest bij de soundtrack van Brother Bear met Phil Collins. Hoe ben je daarbij betrokken geraakt?

"Dat was zo'n acht jaar na mijn opnames met het Bulgaars Vrouwenkoor. Deze hele affaire had mij eigenlijk best wel heel veel tijd en ook geld gekost, maar uiteindelijk werd de cirkel gesloten en kwam toch de beloning voor al die investeringen: ik werd door Disney benaderd om het koor te gebruiken voor enkele Disney-films en dat leidde er uiteindelijk toe dat ik ging samenwerken met Phil Collins en met Mark Mancina, de componist voor het orkestrale deel. Dus ik overlegde met Phil hoe hij een song zou kunnen schrijven met het koor in zijn achterhoofd en arrangeerde die in deze Bulgaarse stijl. Wat veel mensen niet weten, is dat Brother Bear een zeer succesvolle was met een opbrengst van zo'n 250 miljoen dollar! Later heb ik ook nog gewerkt aan de film Haunted Mansion met Eddie Murphy, ook daarin wordt het koor gebruikt."

Op de website zit je in een ruimte met 'state of the art' technologie: is dat je studio?

"Jazeker. Ik zit daar momenteel want die studio bevindt zich in mijn huis! Dit is in feite de vierde studio die ik gebouwd heb: eerst twee in New York, daarna één in Los Angeles (Burbank) toen ik voor de televisie ging werken en nu deze thuis. Een van de voordelen van het werken in de reclamewereld, tv en film is, dat ik in staat geweest ben om de meest complete en geavanceerde studio in te richten die je je kunt voorstellen, zowel op audio- als ook op videogebied. Zo kan ik op elk moment elk project aanpakken wat ik wil omdat ik werkelijk alles bij de hand heb. De hele ep Radiation is via het internet tot stand gekomen met muzikanten verspreid over de wereld die hun bijdragen naar me toestuurden. Door hun bijdragen live op te nemen voor een groen scherm, dat ik ze gestuurd had, was ik ook in staat om de video zelf te maken al moest ik natuurlijk wel de techniek van het editen en het zelf maken van graphics, zoals het brandende kruis, onder de knie krijgen. Het was voor mij de eerste keer dat ik de Final Cut Pro software gebruikte en ik wil hier in de toekomst nog meer mee gaan doen."

Vorig jaar was er een dubbel livealbum met het U-Z project, dat je schijnbaar overigens opnieuw wilt gaan mixen. Heb je ook plannen om een dvd uit te brengen?

"Sterker nog: mijn volgende klus is het samenstellen van een dvd van die zogenaamde UK-reünie concerten in Japan waarbij ik het podium deel met John Wetton, Alex Machacek en Marco Minnemann. Sinds enkele jaren neem ik al mijn concerten namelijk op met zes kleine HD-camera's en mijn plan is om het U-Z livealbum opnieuw te mixen en samen met de dvd als een luxe editie uit te brengen. Het oorspronkelijke album heb ik, geheel in afzondering, gemixt op een manier, zodat luisteraars zich echt in de hal wanen omdat uiteraard heel veel fans nooit in de gelegenheid zijn om Wetton en mij samen live te zien. Die sfeer en magie van die concerten wilde ik graag vastleggen, ik wilde dat de luisteraar op Starless de Mellotron in de hal rond kon horen zingen en ik denk dat ik geslaagd ben om dat te bereiken. Wat ik mij niet heb gerealiseerd, is dat mensen een dergelijke mix als een bootleg ervaren: men verwacht een livealbum dat bijna klinkt als een studioalbum, zoals bijvoorbeeld Pulse van Pink Floyd dat zo akelig clean en droog klinkt dat het lijkt alsof de muziek in de studio opnieuw opgenomen is. Veel mensen associëren zo'n droog geluid met kunstmatige galm als 'goede kwaliteit'. Het zat me geweldig hoog om die kritiek te horen, want de opnamekwaliteit is allemaal 24 bits, 48 k, dus daar is helemaal niets mis mee. Wat mij betreft is het album ook nog niet officieel uitgebracht, alleen in Japan, waar het zeer succesvol was overigens. Het is via een paar websites beschikbaar, dus ik kan nog kiezen hoe ik de vernieuwde versie ga uitbrengen."

Een van die sites was de site van Zealots Lounge. Kun je daar wat meer over vertellen?

"Zeker! De Zealots Lounge is een onderdeel van een nieuw 'model' dat ik tracht te creëren.  Nu de conventionele platenindustrie in verval is geraakt en de cd-verkopen steeds verder afnemen, wordt het voor individuele artiesten als ikzelf erg lastig om nog een inkomen uit muziek te halen. Ik besloot me op de fans te richten met het idee van: als jullie willen dat ik in de muziekbusiness blijf en genieten van hetgeen ik maak, geef mij dan jaarlijks een bescheiden bijdrage en in ruil daarvoor werk ik voor jullie. Eigenlijk een heel ouderwets principe al uit de tijd van Bach en Tchaikowski, die ook hun eigen geldschieters hadden. Ik beschouw de fans als mijn sponsoren en mijn publiek. Vandaag de dag zijn platenmaatschappijen en promotors alleen uit op winstbejag en de kunst speelt daarbij helemaal geen rol meer; zij zijn in het geheel niet meer geïnteresseerd in nieuwe ideeën, dus zo'n verbintenis leidt vrijwel steeds tot teleurstellingen. Ik denk nauwelijks meer aan platenverkoop, maar als ik voldoende fans bereid vind om mij een kleine financiële vergoeding te betalen, kan ik muziek blijven maken en kan ik de leden van deze Zealots Lounge daarnaast extra privileges bieden. Ze horen onuitgebrachte muziek, krijgen nieuw uit te brengen materiaal voor niets of bijna voor niets, zien videobeelden die nog nooit openbaar vertoond zijn, krijgen voorrang bij kaartverkoop van concerten en zijn welkom bij de 'meets & greets'. Zelfs dertig jaar geleden begon ik al zo te denken. Hoewel ik nog steeds bij een grote platenmaatschappij onder contract stond, deed ik vrijwel alles zelf en nu heb ik geleerd om werkelijk alles zelfstandig te doen en mijn hele reilen en zeilen gecontroleerd en kleinschalig te houden met behulp van de nieuwste ontwikkelingen in technologie, zo nieuw dat ik zelfs het risico neem dat die nog niet uitgekristalliseerd en stabiel is!"

Een paar voorbeelden van onuitgebrachte muziek zijn het schitterende titelstuk van het onuitgebrachte album Theme Of Mystery en de imposante stukken voor strijkers.

"Ja, die stukken voor strijkers zijn ook een voorbeeld van iets wat ik heb gedaan puur voor de passie en de uitdaging. Ik was onder de indruk van hetgeen ik de Hollywood Strings hoorde spelen in de TODD-AO studio's en de fabelachtige geluidskwaliteit met dat indrukwekkende arsenaal aan microfoons en het beste van het beste aan apparatuur. Ik viel werkelijk van mijn stoel, zo adembenemend was die ervaring en ik verliet de studio met de gedachte: dit is het summum in geluidskwaliteit op dit gebied, maar dat kan ik vast niet zelf voor elkaar krijgen.... of wel? Afijn, ik ben zo'n drie jaar af en aan bezig geweest om zonder budget van honderden duizenden dollars het geluid van de Hollywood Strings te reproduceren in een simpel te spelen 'patch' op mijn toetsenbord. Opnames uit Praag en van allerlei andere plekken ter wereld heb ik gebruikt om er bruikbare samples van te maken en die stukken zijn waarschijnlijk door slechts enkele mensen gehoord voordat ik ze op de Zealots Lounge heb gezet."

Je moet wel een enorme computertovenaar zijn om je composities digitaal vast te leggen, te produceren, muziek bij beelden te verzinnen, graphics te ontwerpen, video's te maken, enzovoort! Eigenlijk vreemd dat je eigen website dan nog steeds 'still building' is. Hoe zit dat?

"Het bouwen van een website is een van de weinige dingen waarin ik me nog niet heb verdiept, mede omdat UKZ en daarna U-Z te veel van mijn tijd in beslag nam. Wel lag mijn belangstelling in het ontwerpen van de website, zoals die kleine icoontjes. Door er overheen te vegen met je muis kun je in luttele seconden mijn hele levensloop zien. Oorspronkelijk ben ik er ook aan begonnen zodat mijn kleinkinderen zouden kunnen zien wat opa zo al gedaan heeft in zijn leven. Als het op programmeren aankomt, zoals vele 'flash' onderdelen, ben ik overgeleverd aan anderen en dat is een kostbare zaak. Daarnaast is het zo dat Apple van plan is om 'flash' niet langer te ondersteunen. Daardoor heb ik al een aanvang gemaakt om Russische technici alles te laten overzetten naar HTML-5, maar ook dat is duur en ik heb bovendien nog drie sites: www.zealotslounge.com, www.ukzband.com en www.globemusic.com! Ik hoop na de transformatie naar HTML-5 dat het me lukt om de benodigde 31 (!) pagina's zelf te laden waarmee het overzicht van mijn carrière wat meer inhoud zal krijgen."

Je noemde net de UK-reünie, maar eigenlijk zou het alleen een echte reünie geweest zijn met Allan Holdsworth en Bill Bruford. Dat is kennelijk niet gelukt maar John Wetton was in bloedvorm! Voor mijn gevoel zelfs beter dan in de tijd van UK!

"Dat laatste ben ik geheel met je eens! Wat een aantal jaren geleden niet lukte, lukte in 2009 wel en dat komt mijns inziens omdat John, laten we zeggen, op een ander punt in zijn leven is gekomen, waardoor een goede samenwerking mogelijk werd. In de jaren zeventig en tachtig waren er creatief gezien onbegrensde mogelijkheden, maar ook het gebruik of beter misbruik van bepaalde substanties was wijd en zijd verbreid aanwezig en heeft veel kapot gemaakt. Veel muzikanten zijn die periode niet ongeschonden te boven gekomen en er is ook veel mentale ballast uit voortgekomen. Ongeveer de helft van het U-Z dubbelalbum bestaat uit muziek die gespeeld is met John in Polen, juist omdat hij zo geweldig zong, maar zijn prioriteit ligt bij Asia en dat respecteer ik. Wel lukte het me ook om hem erbij te hebben in Japan, want hij vond het erg leuk en we konden samen goed opschieten. Het duurde echter weer een halfjaar voordat ik hem er bij had voor concerten in Tokio, New York, Boston en San Francisco in april van dit jaar. Nieuwe muziek maken met John zit er weliswaar niet in, maar hij is ten allen tijde welkom als gast bij het U-Z project. Ik zou me ook niet de hele tijd willen bezighouden met het laten herleven van UK dus het mes snijdt aan twee kanten. In Polen waren ook Simon Phillips en Trey Gunn van de partij en daar deden we een nummer van het Mahavishnu Orchestra. Toen kwam ook Tony Levin er nog eens bij: ik denk dat die opnames de ultieme versies zijn van muziek uit die tijd!"

Op dat livealbum vinden we naast Greg Howe ook UKZ-gitarist Alex Machacek?

"Ik ben steeds op zoek naar muzikanten die in staat zijn om het materiaal dat ik wil spelen feilloos ten gehore te brengen met het juiste geluid en intonatie. Hoe moeilijk mijn muziek te spelen is, besef ik eigenlijk zelf ook pas sinds enkele jaren. Als een van de weinige gitaristen bleek Alex in staat zowel de partijen van Allan Holdsworth te spelen als een natuurgetrouwe versie van het werk van Robert Fripp. Wat mij opvalt is dat het hele groepsgebeuren ook veranderd is. Vroeger bedacht je je wel twee keer voordat je iets deed wat de groepsnaam in gevaar zou kunnen brengen en stond je in dienst van het geheel. Nu zijn muzikanten veel meer huurlingen geworden die de ene week met de ene band progrock spelen, de volgende week jazz met een ander. Tenzij je ze een fatsoenlijk jaarsalaris kunt bieden, is het vrijwel onmogelijk om concerten in een en dezelfde bezetting te plannen. Als je de sites van de UKZ-leden bekijkt zie je hoe druk die mannen zijn!"

Jouw single Yesterday Boulevard /On a Still Night is bij mijn weten nooit op enige cd verschenen. Ga je song die ooit nog live spelen?

"Ik weet niet zeker of ik On A Still Night een keer gedeeltelijk live gespeeld heb als onderdeel van een 'master class' in Japan, maar er bestaan geen plannen in die richting. Je moet weten dat Roxy Music toen onder contract stond bij Island Records en indertijd heel groot was: Phil Manzanera, Andy Mackay en Bryan Ferry mochten soloplaten maken, waarop ik overigens steevast meespeelde. Ook mij werd die mogelijkheid geboden maar ik kon op die korte termijn niet voldoende materiaal aanleveren voor een album dus werd het een single. Samen met mijn 'tienermuzikantenmaatje' Simon Phillips kreeg ik de kans om opnames te maken in de Abbey Road Studio's, terwijl Paul McCartney en Linda in de naburige ruimte aan een nieuw album van Wings werkten. Ik maakte gebruik van de diensten van de technicus van Pink Floyd en de producer van The Beach Boys, echt een ongekende luxe! Zo kwam deze viool gedomineerde track tot stand met op de B-kant waarschijnlijk het eerste new age nummer ooit!"

Nu even over UKZ; was het samenstellen van dit gezelschap via internet ook alleen een uitdaging, want behalve een ep en een concert op 24 januari 2009 in New York en enkele concerten in Japan is het akelig stil rond UKZ?

"Nee, niet 'alleen maar' voor de uitdaging, maar omdat het technisch mogelijk was om een band te formeren met mensen uit alle hoeken van de wereld, waardoor ik niet langer beperkt werd met zoeken naar muzikanten uit mijn directe omgeving. Ik dacht op dat moment helemaal niet aan live optredens, maar veeleer aan het maken van nieuwe muziek met topmuzikanten en nadenken over de rol van toetsen in 2008. Toen er eenmaal sprake was van concerten kwam er een lading aan nieuwe uitdagingen op me af: hoe gaat het klinken, hoe moet het er uit zien, wat heb ik nodig om weer live te gaan spelen, waar haal ik een 'crew' en geluidstechnici vandaan, hoe maak ik een lichtshow, hoe huur ik een hal? Zeker als toetsenist realiseerde ik me dat ik geen enkele behoefte had om op pad te gaan met een vrachtwagen vol keyboards. Dit betekende dat ik aan de slag ging met het nieuwste MacBook Pro en vervolgens intensief overleg met Apple heb gevoerd om wat wijzigingen aan te brengen aan de MIDI- implementatie in het besturingssysteem. Verder ben ik met Infinite Respons bezig geweest om de inklapbare VAX77 keyboards te ontwikkelen. Mijn hele 'rig' bestaat dus uit twee lap tops, twee VAX77 inklapbare keyboards en drie plexiglas violen! Overigens heb ik inmiddels weer veel geleerd van alles wat ik tegenkwam om dat eerste concert te geven en eerlijk gezegd heb ik daar verlies op geleden."

De naam UKZ: heeft die iets met UK en Zinc te maken?

"Niet noodzakelijkerwijze al denken veel mensen van wel. Mijn nieuwe werkmaatschappij heet zelfs UKZ Inc. Het ligt voor de hand dat er een associatie is; eerst was ik van plan om mijn nieuwe project UK3 te noemen, omdat het de derde incarnatie van UK zou zijn. Toen bedacht ik dat dit een te duidelijke link naar UK zou zijn waardoor mensen zouden kunnen denken dat het 'alleen maar een nieuwe versie' van UK zou zijn en bovendien zou John Wetton het me niet in dank afnemen als ik de naam UK alleen zou gebruiken. Ik heb altijd een voorliefde gehad voor de letter Z dus leek het mij een goede keuze om de band UKZ te noemen. Als mensen daar een associatie met Zinc in zien, vind ik dat prima."

In Zoetermeer speelde je met twee leden van UKZ en met Marc Bonilla. Hoe heb je hem ontmoet?

"Het eerste concert dat ik na 27 jaar gaf, wilde ik op de meest obscure plek geven die je je kunt bedenken. Een Russische promotor, die op zijn vijftiende zijn eerste progalbum kocht namelijk Air Cut van Curved Air, benaderde mij om op te treden in Kazan (Tartarstan) op 30 augustus 2008. Ik had nog nooit van die plek gehoord dus dat leek mij een ideale mogelijkheid, want als het niet zou werken zou het toch nooit bekend worden. De waarheid bleek anders. Ik moest spelen op het Creation of Peace Festival, een groots opgezet Woodstock-achtig festival met 150.000 bezoekers! Deze promotor had diverse artiesten uitgenodigd van wie hij fan was, onder wie Keith Emerson, drie leden van King Crimson  en Fairport Convention met onder anderen David Pegg met wie ik mijn laatste concert met Jethro Tull had gespeeld. Ik deed een korte set met onder meer Larks Tongues In Aspic en Red waarin ik eigenlijk de partijen van Robert Fripp speelde. Daarvoor deed ik een gastoptreden bij Fairport Convention en in een grote 'jam' stond ik naast Keith Emerson op het podium. Hij speelde mondharmonica en Marc Bonilla was de drijvende kracht in een nummer van Led Zeppelin. Zo bleek een door mij als obscuur ingeschat optreden een megaconcert met zo'n twaalf video's op YouTube nog geen dag later. Ik hoorde hoe goed Bonilla de songs van Greg Lake uitvoerde, dus ik nam aan dat hij ook met de songs van John Wetton goed uit de voeten zou kunnen. Zo kwam het dat Marc betrokken was bij de U-Z shows in 2010 samen met twee drummers, Marco Minnemann en Mike Mangini, de huidige drummer van Dream Theater. Om de band tot vier mensen te beperken heb ik Marc gevraagd om de bas in plaats van de gitaar te hanteren die hij normaal bespeelt. Een ander voordeel van dit kaliber muzikanten is dat we eigenlijk nauwelijks hoeven te repeteren; meestal zijn goed doorspreken, thuis oefenen en enkele dagen bij elkaar komen in mijn studio ruim voldoende."

Je noemde de naam Curved Air. Die band is recentelijk opnieuw geformeerd en treedt weer op. Ik vroeg me af of ze jou ook hadden benaderd?

"Wel, ja dus en ik heb zelfs een gastoptreden bij hen gedaan! Er zou een grootschalig driedaags festival plaatsvinden ergens in Engeland dat iets als Woodstock Revisited zou heten met Asia, Uriah Heep, Curved Air en vele anderen. Sonja Kristina benaderde me om met Curved Air mee te spelen op dit grote festival. Om een lang verhaal kort te maken: de kaartverkoop viel tegen, de bands kregen geen voorschot en uiteindelijk werd het een groot fiasco. Sonja was nogal teleurgesteld en vroeg of ik desondanks wilde komen en dan zouden we wel zien. De vliegreis was toch al geboekt dus daar stond ik met Sonja en de band in een door haar geregelde oefenruimte. Tijdens die oefensessies belde Sonja een kennis van haar op en vertelde dat Curved Air met Jobson bij elkaar was en of wij in zijn club konden spelen. Dat gebeurde, dus een paar dagen later stonden we in een piepkleine ruimte zo groot als een privé-zitkamer ergens in de landerijen in een dorpje in Zuid-Engeland! We hebben daar gespeeld voor ik schat dertig hooguit vijftig mensen, want meer konden er domweg niet in. Dus ik heb inderdaad een eenmalig optreden met Curved Air gedaan en omdat Darryl Way niet geïnteresseerd was in deze reünie hebben Sonja en ik gesproken over de toekomst. Curved Air heeft inmiddels een andere violist maar mogelijk zal Sonja ooit te gast zijn bij een van de shows van het U-Z project om met haar wat muziek van Curved Air te spelen."

Je hebt ook nog een platenmaatschappij Globe Music; hoe staat het daarmee?

"Globe Music heb ik in 2000 opgericht als een maatschappij van muzikant voor muzikanten. In eerste instantie bedoeld voor muzikanten, ongeacht het genre, die problemen hebben om hun muziek uit te brengen via de conventionele maatschappijen. Ik meen dat het Bulgaars Vrouwenkoor met Voices Of Life het eerste album op dit label was. Uiteindelijk ben ik het ook voor mijn eigen muziek gaan gebruiken. Het verschaft me een structuur - mocht ik besluiten toch weer albums te gaan maken - die het mij mogelijk maakt om het persen, het maken van een hoesontwerp, het drukken ervan en de distributie naar de detailhandel zelf ter hand te nemen. Mijn zoon van achttien bijvoorbeeld is een geweldige muziekliefhebber, maar als exponent van de huidige generatie verzamelt hij al zijn muziek via legale downloads. Hij heeft op zijn I-Phone muziek van Strawinsky, Fauré, Mahler tot en met Bobby McFerrin, King Crimson, Jimi Hendrix, The Beatles, noem maar op. Met zijn I-Phone op shuffle consumeert hij zo zijn muziek en hij heeft nog nooit een cd gekocht! Het is de vraag of ik ooit nog weer een album zal opnemen, dus op dit moment leidt Globe Music een slapend bestaan."

Wat zijn je plannen voor 2012?

"Eerlijk gezegd weet ik dat nog niet. Het zou aardig zijn als ik wat meer in Europa zou kunnen optreden, want op de een of andere manier blijkt het erg moeilijk te zijn om mensen geïnteresseerd te krijgen in mijn muziek of die nu oud of nieuw is! Misschien kan ik volgend jaar aanhaken bij festivals als Night Of The Prog (of wellicht festivals als High Voltage of Summer's End - MvBF)."

In dit lange gesprek ontpopt de briljante muzikant Jobson zich als een gedreven prater, nog steeds vol van ambities en een persoonlijkheid die een uitgesproken mening heeft over mensen met camera's, over muziek, muzikanten en de industrie of wat daarvan over is.

ENGLISH:

At the age of seventeen, keyboard and violin virtuoso Eddie Jobson started his professional career in Curved Air. Subsequently he played in Roxy Music, King Crimson, then with Frank Zappa - with Terry Bozzio and Patrick O'Hearn - and of course a major role in UK. When UK broke up around 1980, he became a member of Jethro Tull but after the very long A-tour Jobson began to get tired of being a member of a band and decided to devote all his time and energy to solo projects. In the meantime he had been recording with celebrities as Bryan Ferry, Phil Manzanera, Andy Mackay, Spyro Gyra, John Entwistle and surely one shouldn't forget his contribution on one of the greatest songs of that era: Roger Glover's Butterfly Ball. The fruits of hard labor in his own studio were Zinc - The Green Album in 1983 and the electronic solo album Theme Of Secrets. While the fans were eagerly anticipating the successor to Theme Of Secrets, Jobson chose a different path, far away from electronic music or progressive rock. He became involved in working for TV and Hollywood and got himself international recognition with his work with the Bulgarian Women’s Choir. In 2008, after some 27 years of absence, Eddie Jobson made a triumphant comeback in Russia and in 2009 in New York with his new band UKZ. The members were recruited via YouTube and are from all over the world: the singer is Aaron Lippert, originally an American but residing in Belgium, a virtuoso drummer from Hanover (Germany) called Marco Minnemann, Trey Gunn, whom we knew from King Crimson, plays bass or rather the Warr-guitar. He lives in Seattle (USA). Last but not least on the guitar he found an incredibly talented musician named Alex Machacek from Austria. After the first concert in New York, there were four more shows in Japan and there was the critically acclaimed EP Radiation. More recently he toured with top-notch musicians like Greg Howe, Tony Levin, Simon Phillips and former UK member John Wetton as U-Z, playing songs from UK, King Crimson, The Mahavishnu Orchestra and his solo works. On August 19 he will play a few shows in Western Europe. He will play in the Netherlands for the first time in about thirty years with Alex Machacek (guitar), Marco Minnemann (drums) and Marc Bonilla (bass, vocals). In a very long chat - thanks again Eddie! - I have tried to get answers to questions like why Eddie decided to start playing live again and what he has been doing for the past 27 years.

Well, Eddie some thirty years ago you decided to stop touring after having toured extensively with Jethro Tull. What were the reasons to stop performing live?

"That was in 1981. When I left the Jethro Tull-tour at that time I didn't really intend to never go out on the road again, but it just worked out that way. To be honest, the live concert aspect of doing what I did, never appealed to me nearly as much as the studio side of it, mainly because I'm a person of 'details' and I like to be in the studio under an as much more controlled environment, more comfortable and being able to focus on small things. You know, you can't really do that in a big stage show. Then it's not about small things, it's about big things and that has never been where my interest was. Added to that, unlike many other people, I never did it for the adulation or for the audience's applause, so it didn't feed me that much being cheered by 25.000 people who probably would be cheering just as much for somebody whom I didn't respect a week later. That sort of recognition never had much meaning to me, so it was a fairly easy thing for me to stop performing and just to focus on making music in the studio, which I did for a few more years. I felt the progressive movement was over at the time and that's why I split up UK, but I don't think I fully realized in which degree it was over until we got in the mid-eighties and we realized that the whole industry had changed and there was no market for progressive music anymore; people weren't just that interested. I recognized that but I was still very young, early to mid-twenties, so I needed to find a different outlet. It started out with Theme Of Secrets on the Private Music label, then owned by Peter Baumann of Tangerine Dream which was a good outlet for musicians like myself and for example Jerry Goodman. However Private Music rapidly turned into a different kind of outlet for artists like Yanni or John Tess and went on into the kind of music new age turned in to, so that was starting to get unsatisfactory too."

Instead of trying to put out a successor to Theme Of Secrets, you got involved in commercials, television and so on. How did that happen?

"Actually they approached me because of Theme Of Secrets. The sounds of that album may sound 'eighties' today, but at the time it sounded quite fresh: the breathy voice samples and that sort of things. I bought the very first polyphonic Synclavier in New York and just like the CS 80 - I bought the very first CS 80 in England so I was able to use those sounds on the first UK-album and they became identified as my sounds - I was able to use the Synclavier in the same way. The breathy voice sounds I ended up using hadn't been heard before and people recognized these as being very fresh. My first commercial score won me a Clio for the best score because it sounded so different from what everybody else had been doing! This led me into scoring to picture. It was a challenge but I love to learn, I love to grow. A challenge is what I'm always looking for, it's what gets me out of bed in the morning! It was a learning curve for me because I had to comprehend what the technical sides of scoring to pictures were all about. Even though I started in advertising, the commercials I was doing were very high quality. Commercials with top directors. They were almost like mini-films, like French cinema! They were not some class kind of jingles for American television, but some of them were three to four minutes long and beautifully shot. I got a lot of pleasure out of that and this kind of turned into scoring for television and that kind of led into some work on movies, once I moved to Los Angeles. Generally I've always found this to be a much more creative and satisfying way of making music. So to be honest I was finished being in groups in UK and that was also one of the reasons I split up the band because I'd had it with the politics of being in a band. Even at the age of 24 I'd been in enough groups and it really was a bit tiresome, so I didn't intend to be in a band again! I had a small detour when I joined Yes just briefly and then remembered why I didn't want to be in a group again, so I left and that was it. Yes was the last group I ever was in. Even with the Jethro Tull tour I didn't want to be in the group. I made a point to be recognized as a special guest on that album, tour and video. I'm still not in groups. What I'm doing today are my solo projects and my days in a band, like a democratic band, are pretty much over."

The only difference is that you are in control now, isn't it?

"Well, yeah, I do all of these solo projects and even if it may seem that I'm going back, to me I'm not. To me I'm moving forward to do things I've never done before which is to actually perform as a solo artist, to have my own choice of musicians and to be able to invite guests to my outfit. I decide what we play and how we play it, where we play and you know, that suits me better."

Can you tell us a bit more about the Synclavier? Is it some kind of synthesizer?

"First of all the Synclavier isn't really a synthesizer; it had a fairly limited synthesizer part of it, a f(requency) m(odulated) synthesis unit, but very 'early days' and it was completely upstaged by the DX 7 when it came out. Essentially the strength of the Synclavier was that it was the first or the second high quality sampling machine: you had the Fairlight and you had the Synclavier; quality wise they were fairly similar, but the Synclavier had a much better tactile interphase. It had this really good button panel, mainly used for recording into sequencer, but a very hands on sequencer. You didn't have to do everything by dragging and clicking, which you still have to do with most sequencer programs like Logic or Pro Tools, it's still a drag or click with a track board or a mouse. You could pull out a sound with two button hits, throw a sound back in the sequencer with two hits, a sequencer part playing a flute and swop it around and change it into a brass sample with just two button hits and store it with two button hits. Then the keyboard - the keyboard incidentally was taken from the old Prophet VS I think it was - was very nice: it had the 'polyphonic aftertouch sensitivity'. It became a fast, efficient, well designed way to deal with samples and be able to build up massive multi-track orchestral or rock pieces, with hundreds of tracks in this huge sample-library. I'm one of the few people who still uses it as a center piece of my studio, but I don't use it anymore as a sampler. I really just use it for the sequencer and for the button panel and I now have it all integrated into Logic and into the MIDI devices and MIDI instruments and use the Synclavier as a control interphase for the whole array of sampled instruments or plug in instruments."

Most prog fans probably have no idea about the conception of commercials, what it takes to score to television or to pictures and what kind of money you can make doing this sort of work. Can you comment?

"For starters I haven't done any commercials since the early nineties. Actually they approached me last week to start again some of the ones I did in the late eighties. But to answer your question: doing commercials was actually the first time in my career I ever made any money! So obviously that was an added bonus you know: not only did I have a new creative outlet when the record companies - and the general public to a degree, a small group of people might have but not enough to make a living - weren't interested in my kind of music anymore, but I got the chance to work with some very creative directors and it gave me a chance to be flown to Paris for example to record spots or to Los Angeles to work with African singers, so I was getting to do a lot of interesting things musically and getting paid handsomely for it and also winning awards. So the recognition for my work was there too as well as the financial reward. You know I got a lot of recognition in the seventies for being the progressive keyboard player and violinist, but it had never been much in terms of financial reward out of any of it. In those days the agents, the record companies and the publishing companies were making a fortune but generally making pretty crummy deals with the artists. We had the luxury of this fantastic outlet and everything was set up for us, the studio's were paid for and we just got in and made the records we wanted to make with almost no interfering by anybody. Then the record would come out and there would be a record label who would put promotional money in it, give you tour support to go out on the road and so on. In many ways it was a great structure for artists if you were lucky enough to get in to that 'world', which I was. But, at the end of the day, there wasn't much money in it."

You've spent an awful lot of time, some eight months per year for four consecutive years, on Nash Bridges, a TV-series starring Don Johnson. Characteristics of the music are hard to describe, but you used quite a bit of percussion, harmonica's, didgeridoo and all kinds of exotic instruments. Would this be the perfect example how intense working for television can be?

"Well, yeah! Working for television is probably the most intense thing I had to do, because the time pressures are considerable. I've never been able to produce music for television in the way a lot of top television composers do; they have a fairly limited talent and they repeat themselves a lot but they get the structure down and are able to turn it out very quickly. For me: I was trying to do something different on every show and trying to break new barriers almost every week. A lot of the basis of what I did was set by Don Johnson himself who immediately put all those limitations on what the music could be. You know, he banned strings, he didn't really want harmony nor melody. He was taking away all of the tools for composition essentially. Then he wanted something hip, then something more 'world' music like and that's why he chose me for the job. I'd been working with the Bulgarian Women's Choir and ethnic musicians and he liked that side of it. So the score was based on African percussion rhythms and then all the instruments on top like the didgeridoo's, the harmonica's, the Asian nose flutes, all kind of strange instruments. They were all there to give the show a different sound, just as in my commercials but this was like a harder edge, hipper kind of tone other TV-shows didn't have and I think I succeeded in that. But trying to do new things almost every week was very difficult; you know I literally did an entire show with a Dick Dale kind of surf guitar and I did another show with just bagpipes and pennywhistles. Real challenges for myself to kind of come up with a whole new tone for the show and keeping it within the parameters of what that particular show was supposed to be about. Add to that Don was always late on the set and the shows were delayed over and over again and sometimes as late as three to four days before they were supposed to air. Then I'd have three day to come up with 45 minutes of music and that led to very great pressures."

Was it still fun then with that kind of narrow time frames?

"Well, I guess scoring the show was fun the first two years but after that I started to get a little burnt out to tell you the truth. It's got a little tedious, all those last minute pressures when they weren't really necessary. Other people indulging themselves and forcing everything to get delayed and delayed again and then come up with the final picture but still confront me with last minute changes in the picture the day before it was supposed to air to fifteen million people! Generally, dealing with Hollywood is not the easiest thing and they are not really my kind of people. But as long as the creative side is challenging and rewarding I get to stay home and it's not necessary for me people know it's my score and I don't need an applause. For the same reason I never released Theme Of Mystery (supposed to be successor to Theme Of Secrets - MvBF) or never finished and released Legacy: the creative aspect is why I did it in the first place. You know I worked on Legacy for years, on and off, and by the time I was almost done I got out what I needed to get out of it and I didn't need to finish it. I've learnt a lot, I had some wonderful experiences and that has been quite enough for me: going around the world to make it, conducting the Prague Philarmonic, working with the Bulgarian Women in a cathedral, singing my music, working in New York with Tony Levin, working in Peter Gabriel's studio with Steve Hackett and Bill Bruford, filming everything as well so I have also been learning about video and documentary making. I'd written some Bulgarian poems in an archaic ancient style of Bulgarian poetry. It led to me working with a professor in Balkan poetry from the university of Boston to create the ancient poems for the Bulgarian choir to sing. And that's why I do it and people keep asking me 'why don't you release it' or 'will you ever release it'? The answer is no, I won't release it because I never went to the final stage, the mechanical stage: sequencing the album, mixing everything, make a design for the album cover and get it all manufactured, making deals with distributors, publishing companies, get the albums in the shops, you know that kind of stuff for me is fairly tedious to me."

But surely you can imagine how disappointed all your fans will be, knowing the music has been recorded but the album will never see the light of day ?

"Well, you're now talking about yourself, aren't you?"

Well just a bit then...

"You see, my whole career, especially now, is about trying to balance what I want for myself, with what other people want from me. I mean surely I respect the fans and I'm appreciative that people have liked my music going back to the early seventies all through the eighties with my solo stuff, but especially since I came back a few years ago, there's constant pressures to do what other people want me to do. If I let other people decide what I should do, I'd probably be on tour with John Wetton the rest of my life doing In The Dead Of Night! Now I don't mind doing that, but this song was written 34 years ago and the format that I've chosen to do it in, is the U-Z project, which is a revolving all guest project. Recently I was able to do it with John Wetton in Japan and of course the Japanese promoters 'sold' it as a UK reunion.  But it wasn't that for me, it was just part of the U-Z project, a vehicle to pay tribute to that era. I play music that influenced me, music I wrote, music from that time: UK, King Crimson and Mahavishnu Orchestra and give people a chance to hear that music once again. It satiates the need of the progressive rock public to hear that stuff they never got the chance to hear before. At the same time it takes it off the table for any of the future projects I would want to do. If I wanted to do something wild with UKZ for instance I wouldn't feel the need to play Alaska or Nothing To Lose for instance, know what I mean? So my goal is to find the right balance between what people want for me and what I want for myself and it's particularly hard at the moment to find that balance because now I'm back on the road, I have to deal with promoters because I can't do concerts without promoters. But the promoters always want the brand names like UK, or the promoters want "Eddie Jobson from UK, playing UK", so with a project like UKZ it's a much harder thing to do."

You already mentioned The Bulgarian Women’s Choir a couple of times: winning awards, truly great, but a totally different genre. How did you get involved?

"Initially I got involved as part of the Legacy project; it's a similar idea as to the UKZ project: one could imagine where my kind of progressive music may have progressed to, had I kept going all the way from The Green Album. With all the influences I could have adopted, it certainly wouldn't sound like early Yes, but as something completely different. People like Peter Gabriel have broadened the palate of what progressive music is with the stick and all the world instruments. I just decided that the original progressive music in the seventies embraced jazz, while classical music was a great part of the writing style. Had time gone on, we probably would have embraced all kinds of things, maybe hiphop and ethnic music and that was the kind of idea what I had in mind for the Legacy project: all kinds of musicians playing all kinds of music and believe it or not, I actually had Bill Bruford playing hiphop beats back in 1995! The choir was just something I felt would be wonderful. At the time I was on the same label as John Wetton; he managed to 'raid' a record label and one of the products he managed to acquire was a live album by the Bulgarian Women's Choir, I believe it was on the Mesa label. John played it to me and he said he thought it would kind of cool to have me write something in this style for him to sing. I listened to it and my response was: yes this is indeed very cool but I would like to write something in that style but not for you to sing but for them to sing! So I went out and tried to find them, get hold of their scores so I could see how it was written and try to understand it. Again this was one of those musical challenges, digging into and trying to understand the history of it and the musical lineage that had led to what it was being very strange, very dissonant almost mid-Eastern sounding complex tonality, that was really very different and challenging to the ears for a lot of people. But I was really retrieved by it and I wanted to know how to do it. So I went about listening to the music and reading about it, talking to Bulgarian people to find out about their background, how the choir was formed, who the original composers were and so on and so forth. Then looking at these scores written in a almost archaic style, using rarely used musical notation devices and turns that I just vaguely remembered from my childhood music theory classes and I wandered how they did that yodeling and glottal singing. To my surprise I found out that everything had been written out: every glottal turn, every ornamentation had been written out. And so I learnt how to do it, I went over to Bulgaria and started recording. And that wasn't only great and a fun thing to do but also one of the most challenging and creative things I've done in my entire career."

You directed the score for the movie Brother Bear with Phil Collins. How did you get involved?

"It took another eight years since my recordings with the Bulgarian Women's Choir, but eventually it kind of came around, because I invested a lot of money doing that, I spent a lot of money indulging this passion if you like. Anyway about eight years later, I was approached by Disney to put them on a couple of Disney movies. I ended up working with Phil Collins and I wrote a song for the choir that I arranged and I went over to Bulgaria and conducted and recorded and got to do some nice choral work on a major Disney movie. This is how I work: I do very little for the money but in this case it paid off. In most cases I start doing things because of the passion and the challenge; it make take years and years, but eventually in my experience it usually pays back somehow. Did you know Brother Bear was a much bigger movie than people realized? It was a 250 million dollar success! After that I did some work on Haunted Mansion with Eddie Murphy; there was choir on that as well."

Did you actually work with Phil Collins and did you do some backtracking together?

"Well, he knew who I was and of course everybody knows who he is so yeah, we knew we shared that same background, but our focus was mainly getting the soundtrack made for the movie. After we met and discussed the possibilities of working with a choir, he wrote a song with a choir in the back of his head and then I worked with it and try to make it fit somehow into the Bulgarian style and harmonized it in a somewhat more dissonant way. Mark Mancina was the orchestral composer for the soundtrack and we all worked together on this. I did the recordings in Bulgaria and mixed it all up so the only thing they needed to do was to push up the faders in stereo in there was the choir in all its glory."

On your website you are pictured in a room full of state of the art technology. Is that your own studio?

"Yes, it is the studio in my home and that's where I'm sitting right now! This has been one of the advantages of working in advertising, television and film: I was able to really build up the technology and set myself up and have the funds to do it. I did that way back in New York; this is the fourth studio I've built in this one is actually in my house, two were in New York and I had one in Los Angeles (Burbank) when I was working for television. It's been an important thing for me to be able to do anything at any time and in any style or for any kind of project I wanted to, because I'm completely self contained. The whole Radiation EP was done either remotely on the internet, with musicians all over the world basically recording their parts. I expanded the audio side out as well as the video side: I sent them all a green screen which they had to set up behind them and put on a TV-camera to film them as they were recording all their parts. So everything that was recorded on the EP was also filmed live. That's how the Radiation video was made and that's something else I've had to learn how to do. To assemble all those files through the internet, edit everything and add and create the graphics at the burning cross to it. It was all for the first time for me using the Final Cut Pro software and reading the manual while producing my first own video! In this case the challenge was to take what I'd learnt from scoring to picture and actually get into the video side of it more as I had with the Bulgarian choir: filming them and figuring out how things get filmed properly and how you compile it and edit it. So I hope to do more of that!"

There has been a release from the U-Z project: a double live CD; any plans to record a DVD?

"Actually my next project is to make a DVD of the UK reunion concerts in Japan with myself, John Wetton, Alex Machacek and Marco Minnemann. You know I film all my concerts with six little HD camera's, so I record and film every concert and I've been doing that for a couple of years now. So what I decided to do with the footage of the concerts in Japan is to cut together a DVD from the Tokyo concert and what I'm going to do in Japan is making a deluxe box version of the Ultimate Zero live tour and use this DVD as a kind of a bonus disc. At the same time I'm remixing, remastering and repackaging the U-Z live album, that's what I'm doing at the moment, and then adding the DVD. I have yet to decide how that will come out in the rest of the world: a digipack version of the live album and a separate DVD of the so called Jobson/Wetton UK reunion or making it a package as well. They'll probably end up being separate in Europe and the US."

On the Zealots Lounge site you mention that the members will be able to get hold of the deluxe package?

"Oh absolutely! The zealots always will get the priority in everything. It's part of a new model I'm trying to create. You know, as the traditional record industry goes into complete collapse and CD sales continue to decline considerably, generally the sales of music for any individual artist, especially for artists like myself, is in decline. One has to reconsider how to remain in the business of making music. So I decided, a while ago as you may know, to turn to the fans and say, look, if you enjoy what I do and want to hear more of it, see more concerts and see me remain in the record making and touring world: why don't you support me with a small subscription and in return I'll work for you? It's like in the old days with Bach or Tchaikovsky who had their own sponsor, a patron of the arts. So I thought let the fans be my patron of the arts and they'll get to hear music that hasn't been released and get to see video footage, unavailable anywhere else and get inexpensive or even free deals on new music, pre-sales for concerts, meets and greets and so on and so forth. Record companies, promoters are in the business for making money, not for art. They will unlikely invest in new music, new ideas, new artists so they will always be disappointing! Essentially you're on your own with your technology and the internet, so for someone like me it's rather difficult to figure out, when the entire business structure has completely dissolved. If I can get enough people to cross that barrier of paying a small subscription and join me in this partnership - because that's the way I see it- I will keep on trying building up the Zealots Lounge and think of that as my audience. Don't think of retail anymore, don't think of making music to sell music, don't make albums to sell discs. That whole thinking in my opinion has to change and at least for me it has. This kind of thinking started back in 1980 with me. I was with a major record label but other than that, I did everything myself, so now I've had some thirty years to learn how to do everything myself and keep it small, contained and controlled and use the latest technology. I spend a lot of time keeping up with the latest technology... on the bleeding edge!"

You must be a computer wizard to be able to compose, produce, score, edit and even make your own video's, but still your website is 'still building'. How's that?

"Well, building websites is one of the few things I haven't gotten into. What I have gotten into is designing. That's what interests me: the look of the site, the feel and I do all the graphics, creating all those little icons on the Eddie Jobson website, but I've always been into other people's hands to build the flash programs. At this point I'm trying to convert it all to HTML5 and that's not something I do and it's a lot more expensive. I tend to take on these projects and make them much bigger than I probably should. When I designed the Eddie Jobson site, the initial idea was that someone who doesn't know who I am, just needed to scan across the TV monitors - childhood, bands, guest appearances, instruments, advertising, TV, etcetera - and find out everything about me, my entire story, in just a number of seconds. When I started building this site a lot of it was meant for my grandchildren: to present all different kinds of music that I was involved in on one page. Because: some people know me as a progressive rock keyboard guy, others know me as a TV composer and actually don't know I played in bands, or they know me as a Bulgarian Women's Choir composer. I've got all these different sides and I wanted it to put it all together and encapsulate digitally all the different avenues that I'd gone down and present it in a nice way. In doing so it required 31 pages to be built and it just took so long to build that site, the Globe Music site, the UKZ site and now the Zealots Lounge site.... you know it takes forever and costs so much money. I had these Russian guys building the Jobson site in Flash and now Flash will no longer be supported by Apple... So yes the site is not my top priority although I'm still working on it but instead of spending a whole lot of time filling in all the details of my past, my focus has been on UKZ and getting back on the road, building a state of the art keyboard rig and working with Internet Response on the folding keyboards, working with the newest MacBook Pro and working at that technology to make my rig as small as possible. As we speak there's someone working on the conversion to the HTML 5 and if that has been done, hopefully it will be much easier for me to upload photo's and texts and be able to fill those 31 pages."

A few years ago I had the pleasure of doing an interview with John Wetton. He mentioned that there were plans that the two of you would do something together. You joined on stage together already, so why didn't that happen back then?

"Mm, it might be he was referring to the Legacy project. Thïs project with John involved fell apart for a number of reasons. Let me put it this way: John has come to a different place in his life and it's become possible for me to work with him again. I've been the one, at any stage from 1993 onwards, to look into doing something new with UK and eventually that led to what became known as the Legacy project in 1995. A couple of years with John involved, but it wasn't meant to happen. As time went on I was the one - in spite of a kind of estrangement between the two of us - who approached him about doing the Poland concerts in 2009, and that forms at least 50 percent of the Ultimate Zero album. That led on to the Japanese concerts, because he enjoyed it, we got along well and the shows were good. It took me another year and a half to get him back on stage with me again for the concerts in Japan, New York, Boston and San Fransisco in April this year. I don't intend to do any new music with John, but we may do some more shows together: he'd be more than welcome to be a guest to the U-Z project basically anytime he wants, but John's priority is Asia and I recognize that. Besides, I wouldn't want to spend the whole time re-enacting UK, so it's a double edged sword."

"I've seen John's decline from the early days, the success with Asia and later as a support act nearly drunk on stage, but he's made a fabulous come back and in my opinion his voice is better than ever and I think his performance on the U-Z live album is great!

" I absolutely agree; ironically indeed his voice sounds better than before and his pitching was tremendous and that's really why I decided to make an album out of it. I've had some other great performances with Simon Phillips and Trey Gunn doing the Mahavishnu track, and then Tony joined us and we ended up doing the Poland concerts and they turned out really well. In fact I think it's probably the best record I get of the music from that era, a sort of the 'ultimate' version."

Why did you choose Greg Howe as the guitarist?

"Well, you know, I'm always looking for musicians capable of playing the material. I think most musicians don't realize - in fact I didn't even realize it myself until three years ago -  how difficult it is to play my music, because it doesn't sound that hard. It's always a challenge for me to find musicians, especially guitar players, who are able to grasp what's supposed to be going on and have the technique and the taste to reproduce the rights sounds and be able to produce them on stage flawlessly and get the performances to a level I'm trying to get. It's an ongoing struggle, but anyway, one of the musicians I found to be capable enough was Greg!"

Have you considered inviting Allan Holdsworth?

"Well, of course. The concept of the U-Z project is to recreate the music from the seventies with as many original musicians as possible. It seems however a lot of damage has been done to a lot of us from that era. I look around or I end up meeting with or hearing stories from my colleagues of the progressive rock heyday and uhm.... there's a lot of baggage! It's almost shocking to me how few people have come out of it intact. You already mentioned John and you probably know what he went through and he's not alone! The majority I would dare to say of musicians from that era ended up having problems with things like substance abuse or other features that made them difficult to work with. So that's as much as I'll say about it. It's one of the downsides of trying to do what I'm trying to do: a lot of people, ego's, got stuck back in the time when they were big rock stars playing Madison Square Garden or got stuck in some spiral of self indulgence. There are very few from that era I could turn to and when I ask them, to say 'yes of course I'd be delighted' and subsequently show up on time and do a proper job and not be a pain to work with. I had much better luck working with the younger musicians who still have it together and still have that discipline. However, the younger musicians have a different world view as well: I don't see the same kind of loyalty, the group loyalty as we used to have in the seventies; back then you were very careful of what you did outside of that band, and you wouldn't want to do anything that would take away from that group image in mind. Nowadays, these youngsters play with everyone, anytime in a sort of mercenary way. It doesn't matter what it is, a jazz gig or a heavy metal gig, the go out and play because they do it for the check!"

Talking about the music: I really love the title track of that unreleased album Theme Of Mystery as well as the string pieces you presented on the Zealots Lounge site.

"All right! Yes, these string pieces was something else I did for the challenge. I spent quite a long time working on those strings, trying to recreate what I heard on the Brother Bear movie, sitting in the TODD-AO studio with the Hollywood Strings, this wonderful orchestra being recorded in the most magnificent way, with an incredible array of digit microphones and just the best of everything. To hear that, I'd go wow, now we're talking! That's something you can't really create or can you? I kind of went away from it more thinking like 'or can you' and probably spent - on and off -  three years trying to figure out how I could create samples or use samples I'd previously recorded from different places, from Prague, from the places I worked on the Legacy project and I put it all together and then work for a long time trying to make it into a very playable patch on one keyboard. My goal was to be able to reproduce the Hollywood String Orchestra, playing in the TODD-AO studio on my keyboard without having to have a one hundred thousand dollar budget. Probably just a handful of people ever heard those string sounds until I put them on the Zealots Lounge website!"

How come that you didn't choose to have those pieces available for paid downloading?

"Well, as I said before I don't feel like I'm in the music selling business anymore, my mindset has changed. I'm in the business of being a creative artist that has a sponsorship fan base. Last CHristmax I put a piece of music on the Zealots Lounge site, an arrangement on Silent Night with the Bulgarian Women's Choir. That was a demo because right now I'm in the middle of writing a cello part for Yo-Yo Ma, I don't know if he'll do it, but it would be nice to have a cello on there as well and to have it on site next Christmas. It's not meant for retail, I'm just letting people see into my world. I'm not out of retail completely, but I'm not sure if I will record a full album, because I doubt if an album is a viable tool. You know my son's eighteen and he's never bought a disc and he loves music! He has an incredible collection of music: Strawinsky, Fauré, Mahler, Bobby McFerrin, King Crimson, Jimi Hendrix, The Beatles and so on. It doesn't matter, but most of it has been collected one track at a time from I-tunes and he has his IPhone on shuffle and that's how he consumes music. Anyway indeed I have a store section on the Zealots Lounge and a download section as well. It's not there to make a profit, just to cover the costs, but as you'd noticed, there's nothing on the download section at the moment."

You pointed out that you are remixing the U-Z live album. Why did you start remixing that album in the first place?

"I'll tell you why. When I mixed the album at the end of last year, I did pretty much so in isolation and with the idea that people would feel they were in the hall when they put on their headphones. I wanted to give that live concert experience, especially because I don't do that many concerts, so there's a lot of people around the world who will not be able to see one of the shows, certainly not one with Tony Levin and John Wetton in it. So I wanted to recreate that live hall experience and I thought it captured a lot of the magic and the atmosphere of the show. What I didn't realize is that nobody else does it that way. So when the record came out, a lot of the people's reactions were 'oh it sounds like a bootleg'. It doesn't sound like a bootleg, but I had a lot of hall ambiance, like live microphones from the hall, mixed in with it rather than just the dry signals from the drum mikes for example, so I didn't make it a studio sounding album. I didn't realize people are used to live albums sounding like studio albums like Pink Floyd's Pulse album for instance, it sounds as if it's been re-recorded. If it's compressed and dry and with artificial reverbs, that's what people associate with quality! It bothered me that so many people qualified the record as low quality so maybe it was a bad choice from my part because the recordings are all fine, 24 bit etcetera. I'm convinced the emotional part came across and you'd get goose bumps hearing the Mellotron echoing around the hall in Starless. The risk in remixing the album is that I might lose some of that magical and emotional content. It will be hard for me to make it a studio sounding album and still capturing that emotional content, but that's what I'm working on right now. By the way, the album has only been available on the Zealots Lounge website and maybe one or two other websites. So as far as I'm concerned the album hasn't been released outside of Japan, where the album was a huge success: it reached number 3 in the album charts and it stood in the top 20 for months. The reactions to the sound quality were also different."

A bit of forgotten tracks would be the single Yesterday Boulevard / On a Still Night. Has this track ever been released on CD and are you planning to perform these songs live?

"I don't recollect having played either of these songs live ever. Maybe On a Still Night on one of the piano master classes I did in Japan, but I don't think so. I think I was nineteen or twenty at the time when I got this opportunity by Island Records to do some kind of solo project just like anyone else in Roxy Music: Phil Manzanera, Andy Mackay, Bryan Ferry - all of which I played on - because they were so big at the time. I wasn't ready to produce an album so they said: do a single. So I had to pull something together fairly quickly and I did it all myself with Simon Phillips on drums, who was my 'fellow British teenage musician' and I chose to record it at the Abbey Road studio, used the Pink Floyd engineer and The Beach Boys' producer, so really a luxury to work that way. Paul McCartney and Linda were in the studio next to me working on an album by Wings. It was a privilege to be able to do something like that so I came up with this violin track and on the B-side probably the first new age track ever recorded."

Do you still have your own record company Globe Music? What is the status at the moment?

"Globe Music is still there, but somewhat dormant at the moment for a lot of the reasons I've just described. I created it in 2000, ultimately as an outlet for my own music, but initially as an outlet for musicians - regardless of genre - having difficulty getting a healthy outlet with the traditional record labels, so I formed a musicians' musician kind of label. The Bulgarian Women's Choir - Voices Of Life album was the first release I think. It gave me a structure so that if I was to go back to making records, I would know how to do it. I would have both manufacturing as well as design and printing set up and distribution into retail."

Since Curved Air have reformed and are playing live again, I was wandering if they approached you?

"Well...yes, they did! I actually did a walk on; I said I haven't played in Western Europe but in fact I was going to play on a festival, I think it was called Woodstock, somewhere in England. Sonja Kristina approached me to join Curved Air for this one appearance at this big festival, where Asia would be playing at and a whole bunch of groups, Uriah Heep and so on. Essentially what happened was that the entire festival collapsed; the promoter of this festival, that was supposed to be a three days happening, was relying on the ticket sales to pay the deposits to the bands and when the ticket sales weren't that impressive, the deposits didn't show up for the bands, the bands began pulling out and it turned into a complete disaster. Sonja was rather disappointed that this wasn't going to take place and asked me to come over anyway and do the rehearsal and see what came of it. We had the flights booked so I said: sure I'll come over anyway. She set up this rehearsal room and while we were there, Sonja phoned some friend of hers and said, look, we've got Curved Air back together again with Eddie Jobson: how about we just play at you club? So this was set up and after a few days we played this tiny club somewhere out in the country in Southern England, can't remember the name of the village. But we actually did a show and there were only thirty, maybe fifty people, because it was all so last minute. And you know, that was about as many you could get in because it was as big as someone living room! So yes, I played a one off gig with Curved Air! And indeed we talked about working together in the future because Daryl Way isn't doing it anymore and we talked about the possibility to play some Curved Air music with the U-Z project with Sonja as a guest."

Now about UKZ: why did you choose to form a band through the internet? Also for the challenge?

"No, not for the challenge but because it was possible to do it and it meant that if I'm trying to find top musicians in the world, I'm not limited to the ones living in my neighborhood. As a result it turned out that everybody in the first line up of UKZ had a passport from a different country. I knew I had the technology and that I was able to form a virtual band. At the time I wasn't even necessarily thinking of going on tour. I was just trying to reinvent myself, making new music with top musicians and contemplating what the role of the keyboards would be in 2008."

As far as I know UKZ played their first gig on January 24, 2009 in New York, then a few shows in Japan but apart from the EP, no full album nor concerts in Europe. Why not?

"Yes, you're right: that is all UKZ has managed to achieve. Again, a lot of what I do is about process as I demonstrated with the Legacy project or working with the Bulgarians. It's about trying to do something and getting into the process and meeting the challenges that present themselves. UKZ has been pretty much of that: how do I do this? What does it sound like? What does it look like? What kind of technology do I need to go back out on the road and recreate all of these new modern sounds? Ho do I recreate all of the sounds from the seventies without taking a jumbo jet full of Hammonds, CS 80's? And so on. Who would be my road crew? Who would be my technicians? My sound engineer? Who's going to manage this? Who's making all the travel arrangements? There's so many things you have to learn how to do when you're starting from scratch. In the Town Hall in New York we had a huge light show, at great expense, that I had to put together myself. I promoted the concert, because I couldn't find a single promoter who was interested in putting on the concert, so I hired the hall, had to deal with the unions, it was a huge project that I lost money on, frankly. But I grew, I learnt what to do and what not to do and started to get some idea of what the audience was for anything new or anything old. One of the issues I came up against was as I've told you before, how impossible it is to have a new group showing any loyalty to you unless you can afford to pay them a good annual salary just to hang around and work exclusively with you. Everybody in the group had other projects, so it became extremely difficult to get the whole group together for a concert or a rehearsal. Trey Gunn was working in Finland with Kinmo Pohjonen on his K2-project and Marco Minnemann was doing a drum clinic in Australia. All this kind of logistics started to make it quite difficult. That is part of why I put UKZ on hold for a period of time and decided to establish the live touring business as an all guest music project. So for the last two years I have been trying to find out who the promoters are who are willing to put on a concert with my music, find out what musicians are available and what kind of a job they do when you decide to work with them: if they show up on time, sober, and play their parts right! The U-Z project, playing the old music, is my vehicle to get back in the touring market, to find new promoters in other countries."

The name UKZ. Does it have anything to do with UK and Zinc?

"Not necessarily. A lot of people think it has, however. My new company is called UKZ Inc. I suppose obviously there's some kind of association. I've always liked the letter Z and actually when I started out thinking about the name I intended to call it UK3, just to make it the third UK, but then I decided that first of all it linked it too much to UK and that people would expect it to be 'just a new UK' and secondly I knew John Wetton would have a problem with me just sort of taking the UK name alone. So I decided it was more generic and perhaps a bit more modern to call it UKZ instead: it still refers to UK, but it really is something new. If people have an association with Zinc as well, that's all fine."

You will be doing some concerts in Europe: what kind of rig will you bring?

"It's all digital. My entire rig consists of two laptops and two folding keyboards and three Plexiglas violins. All the sounds from the violins are coming from the laptop, it's all software instruments or plug ins. All the effects, devices, everything is in the laptops! Then we have two keyboards called VAX 77, by Infinite Response (some interesting video of Eddie playing the VAX on YouTube - MvBF). It's something that I worked with Infinite Response to develop: a polyphonic aftertouch sensitive velocity keyboard, that folds in half and goes into a very small case, which you could take in a plane as 'carry on' luggage! So all portable, all the CS 80's , Hammonds, Moogs you name it: all in the laptop and you don't have to tune them anymore!"

You'll be playing in Zoetermeer with two members of UKZ and then there's Marc Bonilla. How did he get involved?

"The first concert I did when I came back after 27 years, was meant to be in the most obscure place I could find. I've been invited by this Russian promoter whose first western rock record he could get hold of when he was fifteen, was my Curved Air album, Air Cut. He's now a big progressive rock promoter in Russia. He invited me to do a performance at Kazan, Tartarstan on August 30, 2008, a place I'd never heard of to tell you the truth. So I thought it would be fantastic, because it couldn't be more obscure than this. If I was to get my feet wet after 27 years, no one would know. That wasn't the case: it turned out to be The Creation of Peace Festival, a sort of Woodstock in Russia with 150.000 people! This promoter invited many of his favorite progressive rock musicians including Keith Emerson and three members of King Crimson, not Robert Fripp but also other people I knew, like Dave Pegg with Fairport Convention, whom I played with at the very last concert I did with Jethro Tull. Fairport Convention was one of the bands that influenced me when I was young. This band got me out of classical music and got me interested in electrical music. Keith Emerson too was one of the musicians that influenced me and they were all at the same bill. I did a short set where I basically played Robert Fripp. We played Larks Tongues In Aspic and Red and so on. Before that I did a walk on with Fairport Convention and in the end even Keith Emerson and I were on stage together with a huge jam - me playing violin and Emerson playing harmonica - led by Marc Bonilla, who was doing the lead vocals with Keith Emerson. He was taking the jam doing the lead vocals in a song by Led Zeppelin but you can look that up on YouTube as well! So this obscure thing turned into this massive event and the next day there were at least twelve films on YouTube. Anyway there's where I met Marc and I heard how well he did the Greg Lake songs, so I figured he would do pretty well on the John Wetton songs too. So that's how I brought Marc on board with the tour in 2010 with the two drummers: Marco Minnemann and Mike Mangini, who's playing in Dream Theater now. I've found that Machacek is by far the most eligible guitarist who can play the stuf of Allan Holdsworth as well as the King Crimson songs accurately. But it's good to have Marc Bonilla's voice so I've asked him to play bass on this tour, although he 's a guitarist. This would make it possible to keep the band down to a four-piece. We'll probably going to play some Emerson stuff too."

Have you rehearsed for these upcoming concerts yet?

"Not really. That's the advantage if you have this caliber of musicians. Usually I just tell them what we're going to play and they'll do their own 'wood shedding'. Then we get together for  just a few days and we're ready to go! Probably we'll end up in my studio. In the past I used to put it all in a big rehearsal room, so we could get used to the stage lay out but you know, we've all played together enough times, so we don't really need to do that anymore. Now we just get together in the studio and talk through the issues, do that for a couple of days and usually it's fine."

We talked about the near future, but do you have any plans for 2012?

"No.... honestly, I don't. It would be good to try to get more of a European presence. which I haven't really succeeded in doing. I'm having difficulty breaking back into Europe; the promoters don't seem interested, whether I do something old or I do something new... minimal interest. Maybe next year I can get in some of the festivals like perhaps Loreley."

While thanking Eddie for the huge amount of time he took to talk to me, I mentioned he would be seeing me in Cultuurpodium Boerderij as the guy with the huge camera. We had another vivid and lengthy discussion on camera's and artist privacy. Eddie Jobson still is an enthusiastic, brilliant musician, full of ideas, ambition  and with his own point of view on music, musicians and the whole music industry or what's left of it. It will be a privilege to see him live in Zoetermeer on August 19!

Discography:

Zinc, the Green Album (1983)

Theme Of Secrets (1985)

Radiation (UKZ, EP, 2008)

The Ultimate Zero Tour (live, 2009)