MICHEL VAN DIJK, zanger

Na de wederopstandingen van onder andere Kayak, Focus en ook Ekseption bleek ook dat Alquin, de Delftse jarenzeventigband, wederom nieuw leven is ingeblazen. Inmiddels heeft de band al enkele concerten gegeven. Michel van Dijk, de zanger op de laatste drie albums van Alquin, licht een en ander toe.

Is deze reünie een gevolg van de succesvolle comeback van andere bekende bands uit die periode of zijn jullie van 1977 tot 2003 nog actief bezig geweest in de muziek?

"Om te beginnen heeft onze wederoprichting in het geheel niets te maken met die van collega’s uit de jaren zeventig. Het initiatief kwam van de platenbieb in Delft, die zijn veertig jarig bestaan wilde vieren met een concert van het originele Alquin. Zij benaderden gitarist Ferdinand Bakker en die nam vervolgens met de andere oud-leden contact op. Hij vond Ron Ottenhoff (saxofoon, fluit), Dick Franssen (toetsen), Job Tarenskeen (drums) en mijn persoon enthousiast en bereid om weer samen te spelen. Alleen Jan Visser bleek niet beschikbaar, maar we vonden een prima vervanger voor hem in de persoon van bassist Frans Koenn (ex-Lois Lane). Eigenlijk was het belachelijk, want zodra de bieb ons concert op internet zette, bleek de belangstelling zo groot dat ze ons direct vroegen voor een extra concert. We zeiden oké en tot onze verbazing merkten we dat beide concerten binnen een uur waren uitverkocht! Het balletje kwam verder aan het rollen en nu hebben we zowaar weer een Nederlandse tour kunnen opzetten. Wat muziek maken betreft, denk ik dat alleen Ron op een lager pitje heeft gespeeld. Ferdinand heeft een eigen studio en is dus nog steeds professioneel met muziek bezig, Dick speelt als hobby, als ik het goed heb, in een soort Big Band, Job speelt nog geregeld voor zijn plezier en ik heb ook m’n eigen band waarmee ik zo nu en dan optreedt."

Alquin heeft in deze bezetting slechts enkele jaren bestaan, maar toch is er veel interesse in jullie muziek. Kun je dat verklaren? Hebben jullie in al die jaren nog contact onderhouden, afgezien van die korte reünie in 1995-96?

"Ik denk dat de muziek die Alquin gemaakt heeft toch min of meer tijdloos is. Het feit dat we geen echt grote hits hebben gehad, maar toch een trouwe schare fans duidt daar ook op. De bezetting met onder meer saxofoon, fluit en viool was ook niet die van een doorsnee popgroep, terwijl we ook heel duidelijk ons eigen geluid hadden ontwikkeld. Juist de jazzinvloeden is denk ik een andere reden waarom onze muziek nog steeds veel mensen aanspreekt. We hebben onlangs als een soort generale repetitie een besloten concert gegeven voor de Delftse studentenvereniging Virgiel en het publiek was laaiend enthousiast. Kennelijk zijn er dus ook jongeren die warm lopen voor ons werk! Afgezien van die wat beroerd verlopen reünie uit 1996 hebben met name Ferdinand, Job en ik nog geregeld samen gespeeld op het jaarlijkse sessiefestijn 'Let’s stick together' en een café in Delft. Met Ferdinand en Job hielp Henk van Gemerden mee aan de organsiatie. Aan Henk hebben we veel te danken en mede daarom is hij nu onze manager voor deze toernee."

Hoe ben jij eigenlijk bij Alquin terecht gekomen en wat heb je daarna gedaan? Ik vind je Engels namelijk verrassend goed!

"Mijn ouders emigreerden naar Amerika toen ik zes was. De lagere school heb ik dus in Amerika doorlopen. Toen ik op m’n twaalfde terugkwam naar Nederland sprak ik vloeiend Engels en Nederlands, maar ik kon geen Nederlands lezen. Mijn ouders hebben van alles geprobeerd zoals individueel onderwijs en meer van dat soort dingen, maar al snel vond ik spijbelen leuker en hing ik rond in cafés waar The Outsiders ook kwamen. Samen met lotgenoot en wijlen Ferdi Karmelk, die ook emigreerde op jonge leeftijd, maar dan naar Australië, gingen we altijd naar een café waar Cuby+the Blizzards speelde. Afijn, na een paar bandjes belandde ik bij Les Baroques van 1966 tot 1969), daarna een jaartje Ekseption (Beggar Julia’s Time Trip) en toen Brainbox na het vertrek van Kaz Lux. Vervolgens zong ik bij Amsterdam en daarna vroeg drummer Paul Westrate van Alquin mij om auditie te komen doen. Dat verliep zo goed dat ze me als vaste zanger hebben gevraagd. Na het uiteenvallen van Alquin heb ik nog een plaat gemaakt met Rinus Gerritsen (Golden Earring) en begin jaren tachtig zong ik bij Bluespower. Daarna volgde er een periode dat ik muziek de rug heb toegekeerd, maar het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan, dus heb ik een jaar of wat geleden een eigen band opgericht. Hoewel ik behoorlijk met mijn gezondheid heb gesukkeld, lijken nu de problemen voorbij en voel ik me beter dan ooit! Ik ben ook volop bezig met (vrijwilligers)werk."

Je respectabele lijst van namen van bands waaraan je hebt deelgenomen, verraadt een brede smaak. Waar houd je zelf van?

"Bob Dylan is mijn grootste idool, want wat hij doet vind ik echt te gek. Maar ook naar Stevie Ray Vaughan, Steely Dan, Lou Reed, David Bowie, Aretha Franklin, Tom Waits en Ry Cooder luister ik graag. Pop, blues, soul, jazz en zelfs country, inderdaad dus vrij breed."

Ik heb begrepen dat er plannen zijn om een dvd op te nemen? Gaat de band, in geval er iets fout gaat, een heel nummer overspelen? Hoe verliepen de concerten tot nu toe en gaat Alquin door na de zomer?

"Zoals de zaken er nu voor staan, zijn er opnames gepland in Zoetermeer. We spelen daar eerst ’s middags een concert zonder publiek en dan gewoon ’s avonds met publiek. Daarmee hopen we een goede dvd te kunnen maken zonder dat het publiek vermoeid hoeft te worden met herhalingen en wij van veel werk achteraf verschoond blijven. Dat concert in Virgiel was te gek, ik kon alles doen met mijn stem en die avond kon niet stuk. In Zaandam in De Kade hadden we wat technische problemen. Dat vond ik zelf een minder concert, maar het concert in Plato in Helmond ging weer prima. De publieke belangstelling was goed. Wat er na de tour gebeurd weet ik echt niet. De magie van het oude Alquin is wel helemaal terug en we hebben er stuk voor stuk verschrikkelijk veel plezier in, maar om nu al vast te stellen dat we doorgaan of nog een cd gaan opnemen is nog te vroeg. Aan de andere kant, we sluiten ook niets uit!"

Discografie:

Marks (1972)
The Mountain Queen (1973)
Nobody Can Wait Forever (1975)
Best Kept Secret (1976)
On Tour (1976)
Crash (compilatie, 1977)