PODIUM, Hardenberg

Nederland heeft - zoals Steve Vai later zelf zou zeggen - een trouw publiek voor een van ’s werelds meest begenadigde rockgitaristen. Altijd volle zalen en niet voor niets speelde hij vorig jaar met ons eigen Metropole Orkest! Ook dit keer was Podium Hardenberg uitverkocht en kon het brein achter Podium, directeur Herman Potgieter, tevreden zijn. De zaal was al prettig opgewarmd met de onvervalste blues van trio Eric Sardinas, de laatste met zijn slidegitaarwerk en rauwe zang in aanstekelijke vorm.

Dan Steve Vai, de meester zelf. Als je musici als Tony MacAlpine (toetsen, gitaar), Billy Sheehan (bas, zang), Dave Weiner (sitar, gitaar) in de gelederen hebt en een getalenteerde drummer en percussionist als Jeremy Colson - met zeer veel tatoeages - dan weet je gewoon dat zo’n avond niet stuk kan. Ik ben zelf geen kenner van de muziek van Steve Vai, maar ik was bijzonder onder de indruk van het enthousiasme van de band en de variatie in de setlist. Natuurlijk was het Vai die continu in de spotlights stond met verschillende gitaren onder meer de double-neck maar ook in verschillende kostuums. Vooral zijn verlichte helm en dito knokkels waren een originele vondst in het halfdonker. Vai bracht slechts een enkel nummer met zang, en dat nog met akoestische begeleiding. Verder dus heel veel snelle en puik gespeelde rock uit zijn rijke oeuvre met uitstapjes naar fusion, jazzrock en niet te beschrijven Vai-variëteiten, zoals het spelen met zijn tong en het produceren van de meest absurde geluiden. Vanzelfsprekend kwam het laatste album Real Illusions: Reflections ruimschoots aan bod maar een van de toegiften For The Love Of God blijft een van zijn mooiste nummers.

Een gitaarfenomeen deed Nederland aan. Vai vertelde dat er een nieuwe dvd op komst is die in ons land is opgenomen en hij zorgde ervoor dat de lange show een waar feest was die de vele fans, die voor een deel voor de tweede of derde keer aanwezig waren, goed in het geheugen gegrift zal blijven staan.