Lichtenvoorde, (met onder meer: YES, QUEENSRYCHE en FISH)

Vorig jaar was het eendaagse festival Classic Rock een groot succes. Nu zijn het twee dagen plus een avond en een wat gevarieerder aanbod: van metal tot symfo! Op vrijdagavond 11 juni speelden eerst twee coverbands, te weten het Duitse Brothers in Arms, die op verdienstelijke wijze een bloemlezing uit het repertoire van Dire Straits ten gehore brachten en vervolgens het Nederlandse Blaze of Glory, een heerlijk feest met hits van onder meer Kiss, AC/DC en Europe. Daarna een uur stevige hardrock van The Quill (foto), het Zweedse viertal waarvan zanger Magnus Ekwall nog op het laatste album van Ayreon is te horen. Afsluiter was Ronnie Montrose (zie foto) met zijn band. De legendarische gitarist van Gamma en zijn eigen band Montrose bewees dat hij het spelen nog allerminst verleerd is.

Op zaterdag 12 juni volgde, in uiterst wisselende weersomstandigheden, een breed aanbod in rock en metal met als uitsmijters Alice Cooper en Judas Priest (met Rob Halford), verder onder meer een prima optreden van Yesterday & Today, maar ook Plaeto, nieuw talent uit Nederland, UFO, met Vinnie Moore in grootse vorm, Eric Burdon, jawel en Dave Meros (Spock's Beard) op bas, Blue Oyster Cult, Scorpions, Paul Rodgers, still All Right Now, wisten het publiek goed te vermaken. Tot slot vonden ook The Godz ruime bijval met hun southern rock en kon niemand om het geweld van Motörhead heen. Zondag was eigenlijk de dag van progliefhebbers. Terwijl de collega's van iO Pages de iO Pages-stand bemanden, zorgde ondergetekende voor foto’s en een verslag. Behalve meer dan acceptabel weer hebben de wegblijvers echt wel wat gemist. Een spetterend stuk bombast van Michael Romeo, Russell Allen en hun Symphony X openden de dag. Een stuk rsutiger klonk het op het veld bij Caravan, waar het oudere werk centraal stond. Een bijzonder enthousiast publiek genoot van Saga. De Canadezen speelden hun bekendste nummers met verve en hebben aan kracht niets ingeboet.

Afgezien van In-A-Gadda-Da-Vida, een echte rockklassieker, vond ik Iron Butterfly niet echt interessant. De aanwezigheid van oerleden Ron Bushy (drums, zie foto) en Lee Dorman (bas) konden het gemis van toetsenist, zanger en componist Doug Ingle niet goedmaken. Dat was overigens vergelijkbaar met Ten Years After zonder gitarist en zanger Alvin Lee. Het was wel volop genieten van een herboren Fish, zij het met een wat minder bekende setlist, maar qua presentatie en stem was de lange Schot aardig op de goede weg terug.

Een heerlijke show van het Canadese Heart, die hun grootste hits vertolkten alsof de tijd had stilgestaan, zoals Magic Man, Wild Child, Barracuda en Alone. De zwaarlijvige Ann Wilson zong de sterren van de hemel en ook zus Nancy mag er als verschijning nog best zijn! Goede, degelijke rock schalde over het terrein door onze eigen Golden Earring  Nederlands grootste rockband die niet stuk te krijgen is! Buitenbeentje Robert Fripp maakte het zichzelf en het publiek moeilijk door vrijwel onzichtbaar een keur van onherkenbare 'gitaargeluiden' uit zijn snaarinstrument te toveren, alvorens het ambientgebeuren een vervolg kreeg in wat meer kerkenbare stukken.

Ouderwets gezellig werd het met de briljante Steve Vai en gast Tony MacAlpine en een evenzeer subliem spelende Joe Satriani. Te midden van de swingende stukken van G3 kwam warempel In The Court Of The Crimson King ook nog even voorbij. Dramatiek ten top bij een oerdegelijk spelend Queensrÿche dat een integrale uitvoering presenteerde van Operation Mindcrime.

Ons aller Yes mocht zorgen voor een waardige afsluiting en dat deed het vijftal overtuigend. Dit keer meer beweging bij een ook nog beter zingende Steve Howe en een aansprekende setlist met als verrassingen Sweet Dreams, Rhythm Of Love en Owner Of A Lonely Heart. Daarnaast onder meer tracks als I’ve Seen All Good people, Roundabout, And You And I en Long Distance Runaround, als opener Going For The One en als uitsmijter Starship Trooper. Helaas een sober decor maar een alleszins memorabel concert.

Rest mij te zeggen dat de organisatie prima was, al hadden de fotografen in de tent het moeilijk om fatsoenlijke plaatjes te schieten vanwege de hoogte van het podium. Volgend jaar graag weer zo’n festival!