Hellendoorn, (met onder meer: LACUNA COIL, DE DIJK & ANOUK)

Hemelvaartsdag betekent de laatste jaren steevast ‘dauwtrappen’ naar Hellendoorn, alwaar de twaalfde editie van het Dauwpop Festival zich mocht verheugen in een kleine tienduizend bezoekers en zeer acceptabel weer. Wederom een zeer gevarieerde lineup op drie podia: van het boerengerucht Normaal (semi-akoestisch in de kleine tent) tot DJ Don Diablo en van Jannes tot Madball. Alle muziekstijlen waren zo'n beetje vertegenwoordigd.

De aansprekende rock van de Nederlandse artiesten The Sheer, Anouk en vooral Racoon vond ik verfrissend en goed uitgevoerd. The Rasmus uit Finland bewees waarom de band een groot publiek bereikt: prima pakkende poprocksongs die overtuigend live werden gebracht, waarbij uiteraard hits als I'm Still Standing niet ontbraken. Beth Hart is de bluesrockreïncarnatie van Janis Joplin. Zij scheurt er lustig op los waarbij ze haar stem beslist niet spaart en ze maakt er een gedreven enerverende show van.

De enige band met een progressief tintje was Lacuna Coil. Deze Italiaanse Nightwish maakt echter muziek die veel meer te vergelijken is met die van het Nederlandse Autumn, maar dan wel een stuk professioneler en met de geweldig zingende zangeres Cristina Scabbia. Jammer dat ze vergat te lachen. Hun laatste album Karmacode 578 is er echter een om in de gaten te houden. De composities zijn bovengemiddeld en het donkere gitaarwerk overheerst de orkestraties.

De gothicrockformatie (zie onder, foto Cristina Scabbia) bleek echter minder populair dan de Nederlandse band De Dijk die een volle bak aan publiek naar zich toe trok. De perfecte organsiatie had de pech dat DJ Don Diablo het publiek niet zo massaal in de tent kon houden dan DJ Tiësto een jaar eerder en dat afsluiter Madball aanleiding gaf tot ongeregeldheden met zijn hardcore.

Desondanks was Dauwpop 2006, mede door het zeer brede aanbod, een heerlijk familiefeest voor jong en oud!