CULTUURPODIUM DE BOERDERIJ, Zoetermeer, support-acts: A.C.T. & RAY WILSON

De voortekenen waren deze avond niet gunstig. Toen ik om de gebruikelijke tijd van kwart voor negen bij Cultuurpodium De Boerderij aankwam, was er in de wijde omtrek geen parkeerplaats meer te vinden. Hallo gemeente, wanneer doen jullie hier nou eens iets aan? Na een flinke wandeling moest ik me letterlijk de zaal invechten, zo druk heb ik het nog niet eerder meegemaakt in Zoetermeer en uw recensent heeft een hekel aan drukte... Eenmaal binnen bleek dat er niet één voorprogramma was, maar zelfs twee: de Zweedse band A.C.T. en de Schotse zanger Ray Wilson die een akoestische set zou spelen.

De jongelingen van A.C.T. brachten echter een best aardige set waarin bijvoorbeeld Saga nadrukkelijk in terug te horen was. Talent genoeg en zeker een bandje om in de gaten te houden. De bans zou met zijn nieuwe cd Last Epic mogelijk een doorbraak kunnen bewerkstelligen.

Ray Wilson maakte uiteraard gebruik van het feit dat hij op één album bij Genesis had gezongen. Hij dwong met zijn krachtige stem en prima uitvoeringen van eigen en Genesis-nummers respect af. En al hebben akoestische sets niet mijn voorkeur, het zal zeker de moeite waard hem  in het najaar van 2002 aan het werk te zien met zijn band Stiltskin.

Na ruim vijf kwartier betrad Saga het podium. Bij de eerste tonen van het titelnummer van de nieuwe cd Marathon gooiden de Canadezen er gelijk de beuk in. Marathon klonk een stuk feller dan op de cd die toch ietwat overgeproduceerd lijkt. Daarna werd het een feest van herkenning voor de rechtgeaarde fan, want alle krakers kwamen langs: On The Loose, The Flyer, Humble Stance en Wind Him Up. Ian Crichton, de Angus Young (AC/DC) van de symfonische rock, ging heerlijk tekeer en schudde de ene goddelijke solo na de ander uit zijn gitaar. Ook drummer Steve Negus was in grootste vorm. Zijn opzwepende beukwerk zorgde voor een prima ondergrond voor de rest van de band om te excelleren. Hoogtepunt was de integrale uitvoering van de Chapters I t/m VIII. In hoog tempo werden deze voor een dolenthousiast publiek achter elkaar gespeeld. Dit was de eerste keer sinds 1983 dat ik de band weer aan het werk zag. De volgende keer wacht ik echt niet zo lang!