A DAY AT THE BEACH

Het inmiddels tot trio gereduceerde Airbag uit Noorwegen brengt met A Day At The Beach zijn vijfde album uit. De cd is een interessante maar, mijns inziens, weinig vernieuwende mix van vooral het grote voorbeeld Pink Floyd met synthipop-invloeden en fragmenten waarin je Marillion zult herkennen. Het blijft een kwestie van smaak of je de zang van Asle Tostrup mooi vindt dan wel valt voor het gitaargeluid van Bjørn Riis. Zowel het geluid als het toch te vaak door de componisten opgelegde, monotone spel van gastbassist Kristian Hultgren (Wobbler), kan mij niet bekoren. Voor wat betreft de toetsen en dan met name de sequencers, heeft de band weinig tot niets ingeleverd. Sterker nog: de toetsen zijn voor mij de smaakmaker op dit album dat zoals gezegd zwaar leunt op Pink Floyd-invloeden. Dat niveau haalt het drietal niet, want het zijn juist die jarentachtiginvloeden die voor wat leven in de brouwerij zorgen en die toch voor een wat andere sfeer oproepen dan de vier vorige albums. Het zijn juist die stukken die mij meer aanspreken dan al die dromerige, zeer Floydiaanse passages waarin deze band al ruimschoots grossierde. De variatie in de zes stukken, samen goed voor een kleine vijftig minuten muziek, is een pluspunt. Samengevat kun je zeggen dat A Day At The Beach een aardige mix bevat van Pink Floyd getinte muziek gecombineerd met synthipop uit de jaren tachtig. Sterke stukken worden daarbij afgewisseld met passages die voor mij te voorspelbaar zijn en met een geregeld te simpele ondersteuning van de basgitaar.