ATLANTIS

De Brit Clifford White bracht zijn eerste album uit in 1985 toen hij 17 jaar oud was, maar hij maakte ook daarna nog albums die echter niet in iO Pages zijn besproken. Als producer was hij onder meer actief voor Stairway met Jane Relf, Jim McCarty en Louis Cennamo die voorheen in Renaissance speelden. Whites muziek is ontspannend, melodieus en ligt uitermate prettig in het gehoor. Sommige stukken komen qua stijl in de buurt van het oude werk van landgenoten Wavestar. Zwoele ritmes met lichtvoetige percussie, pianoklanken en achtergrondorkestraties; het zijn allemaal kenmerken van aardige maar weinig originele eenmansmuziek op goede instrumenten. Als inspiratiebron gebruikt White vaak ongrijpbare zaken of legendes, in dit geval dus zijn muzikale interpretatie van de wereldberoemde verdwenen stad. In elf composities beeldt hij de wereld van het mystieke eiland Atlantis uit en hij doet dat geenszins slaapverwekkend. De melodieën zijn aansprekend en hij weet zoveel variatie in melodielijnen en begeleiding aan te brengen dat de verveling niet kan toeslaan. Zo is het modernere, dansbare ritme in The Kingdom een goed gevonden tegenpool voor slepende tracks als Voices Of The Aegean en Edge Of The Ocean. Time Tunnels bijvoorbeeld heeft een aardig baspatroon en New World doet wat aan Vangelis denken. Summit klinkt majestueus, terwijl het daaropvolgende Ascendant wat Zuid-Amerikaanse trekjes vertoont. Het laatste nummer Exodus is een prima EM-nummer met een subtiel discoritme. Atlantis is voor liefhebbers van elektronische muziek (EM), voor zover zij zich in het wat lichtvoetiger genre thuis voelen, alleszins de moeite waard.